 Als ik ’s morgens de trap afkom blijft Duc de hond roerloos liggen. Ik aai en tik hem op zn kop, maar er komt geen beweging. Ik denk dat hij dood is, maar zie dat hij nog wel ademt. Hij is bijna 13 jaar, het zat eraan te komen, dat wel, maar toch…
Ik bel mijn dierenarts-dochter. Ze vraagt mij hem met brokjes te lokken, maar dat helpt niet, ook niet wanneer ik de bak met brokken vlak naast zn kop neerzet. ‘Een Labrador die niet wil eten dat is het eindsignaal’, roept mijn schoonzoon, ook dierenarts, vanuit zijn keuken. Ik kom eraan, zegt dochter J. Anderhalf uur later arriveert ze, met haar enkele weken oude zoon en haar dokterstas vol spullen. Duc reageert op haar komst (het was haar hond) met het laten lopen van een enorme plas, maar niet meer dan dat. Dochter J pakt haar dokterstas en ik sta met mijn kleinzoon op de arm te kijken hoe zij haar spuiten vult met slaapmiddellen en euthanatica. Vijfendertig jaar geleden zat ik een week lang aan het sterfbed van mijn vader. De dierenarts-dochter was toen een baby die ik ’s avonds bij thuiskomst nog borstvoeding gaf. Ook toen ervoer ik de paradoxale overeenkomst tussen levensbegin en –einde. De spanning en de concentratie van vlak ervoor, de ontspanning en de rust van vlak erna. Levensbegin en levenseinde. Er gaat een infuusje in Ducs voorpoot en de medicatie loopt erin. Het ademen stopt, hij is voorgoed ingeslapen, in alle rust. We hebben hem in de tuin begraven. Dag lieve hond. Sinds een week ben ik weer in Zuid Frankrijk te vinden op de markten. Het was even wennen en omschakelen naar een ander land, een andere taal, een ander dag- en weekritme. Ik woon riant dit jaar. Niet meer in de slaapzaal, waar ik weliswaar een eigen hoekje had met prachtig uitzicht op de Luberon, maar weinig privacy. Nu in La Grande Bastide, het huis waar ik ook een aantal jaren geleden samen met Antoinet een schilderreis heb georganiseerd. Ik heb een mooie ruime kamer, een keuken samen met andere gasten en een zwembad in de tuin. Het huis ligt in Buoux, het dorp waar we al jarenlang vakantie vieren. Op de meeste markten waar ik sta heb ik vorig jaar ook gestaan. Aix-en-Provence is altijd een topper en ook wel een kick om daar te staan, op de Cours Mirabeau. De markt in Sault, aan de voet van de Mont Ventoux is ook leuk, met veel fietstoeristen. Ik heb een mooie nieuwe collectie bij me, met sjaals van het merk Otracosa, in linnen, wol en katoen. In principe blijf ik hier tot eind september. Thijs heeft me gebracht, komt rond mn verjaardag en aan het eind van de rit. Liselot komt langs met man en kinders en verder bel en app ik met de kinderen in Nederland. Ik vind het heerlijk om hier te zijn. Ik ben weer op weg naar huis na drie en een halve week Zuid Frankrijk.
|
 |  |
Jaren geleden paste ik een ochtend op mijn buurjongetje Amber, toen nauwelijks drie jaar oud. We zaten midden in een verbouwing en het toeval wilde dat er juist die dag gegraven moest worden op het terras achter ons huis. Mannen met grijpers, van die draaibare cabines op rupsbanden, met een schepbak eraan. Ademloos keek Amber toe, op zijn knietjes op het aanrecht voor het keukenraam, met een eierkoek in zijn hand.
Geen kind heb ik aan hem gehad die ochtend.
Inmiddels heb ik kleinzonen, die met zulk gereedschap uren zoet zijn in de zandbak.
Het is ook intrigerend: bak omlaag draaien, bak wentelen, zand of stenen opscheppen, bak weer omhoog, verrijden en inhoud storten in de gereedstaande vrachtauto voor transport.
Vanochtend zag ik hier in Frankrijk twee, ongetwijfeld gedegen opgeleide mannen, hetzelfde werk doen. Als je goed keek zag je een smile op hun gezicht.
"Toys for boys".. zeggen we dan.
Heerlijk als je spel je werk is geworden.
Geen kind heb ik aan hem gehad die ochtend.
Inmiddels heb ik kleinzonen, die met zulk gereedschap uren zoet zijn in de zandbak.
Het is ook intrigerend: bak omlaag draaien, bak wentelen, zand of stenen opscheppen, bak weer omhoog, verrijden en inhoud storten in de gereedstaande vrachtauto voor transport.
Vanochtend zag ik hier in Frankrijk twee, ongetwijfeld gedegen opgeleide mannen, hetzelfde werk doen. Als je goed keek zag je een smile op hun gezicht.
"Toys for boys".. zeggen we dan.
Heerlijk als je spel je werk is geworden.
En toen werd ik hier zomaar ineens ziek.
Het ziekenhuis constateerde dat ik hoge koorts had, maar dat had ik zelf ook al wel in de gaten. Het weerhield hen er niet van om me in eerste instantie weer onverrichterzake naar huis te sturen, want ‘de dokter komt over anderhalf uur’.
En ook niet om me later –met de diagnose nierbekkenontsteking en nog steeds diezelfde hoge koorts- nog weer naar de pinautomaat te verwijzen omdat ik niet voldoende cash geld bij me had om te betalen. De apotheek, waar ik mijn medicatie moest gaan halen, bleek gesloten en de dienstdoende medewerker via de telefoon bereikbaar. Al met al was ik –met m'n 39.6- om half twaalf ’s avonds pas weer ‘thuis’ in de auberge waar ik deze maanden verblijf. Behoorlijk ziek mag ik wel zeggen.
Dat is toch wel een aparte ervaring, ziek zijn in den vreemde met al je dierbaren op grote afstand. Gelukkig is er whats app, maar toch.. De antibiotica begon na twee dagen z'n werk te doen, ik deed mijn deel van het werk door me koest te houden en zoveel mogelijk in bed te blijven en zo ben ik nu na vier dagen ziek zijn weer langzaam aan het opkrabbelen.
“Ziek zijn is geduldig uithouden” heb ik me bedacht.
Iets wat mij niet van nature is meegegeven.
Nooit te oud om te leren en zo bezien is iedere situatie die zich voordoet een mogelijkheid om weer iets nieuws in jezelf te ontwikkelen. Geduld bijvoorbeeld in mijn geval, acceptatie van wat me toevalt en vertrouwen dat het weer goed komt.
Ik vond mezelf eigenlijk wel zielig en dat vond mijn (app-)omgeving ook, maar ik realiseerde me tegelijkertijd dat ik mij zelf in deze situatie heb gemanoeuvreerd. Ik ben dit avontuur begonnen, alleen, en dit is dan een van de –onvoorziene- consequenties daarvan.
Onlangs heb ik een boekje gelezen van Paulien Bom, (verpleegkundige en opvoeddeskundige) met als titel ‘Kinderen & grenzen stellen’.* Daarin las ik dat er twee soorten kwaliteiten nodig zijn in de opvoeding: relatiegericht en doelgericht. Het ene een meer vrouwelijke, het andere een meer mannelijke kwaliteit, wat niet wil zeggen dat het ene specifiek bij de vrouw en het andere bij de man hoort.
Onder ‘relatiegericht’ vallen zorgzaamheid en beweeglijkheid en inlevingsvermogen en onder ‘doelgericht’ vallen daadkracht en bedachtzaamheid en ordelijkheid.
Het leuke als je zoiets gelezen hebt is dat je dan om je heen steeds situaties gaat herkennen waarin het van toepassing is.
In het voorbeeld van het ziekenhuis, dat mij met hoge koorts de straat op stuurde, prevaleerde de doelgerichtheid en ontbrak bijvoorbeeld het relatiegerichte inlevingsvermogen. Misschien was dat laatste er wel, maar het telde in elk geval niet mee op dat moment.
Tijdens mijn ziekte merkte ik hoe ‘doelgerichtheid’ mij soms een steun was. Tijdens de uren van hoge koorts en het bijbehorende gevoel van doodziek zijn, hielp het mij om uit het mee-lijden te stappen en te proberen om een concreet plan te maken. ‘Wat kan je eraan doen, wie kan je daarbij helpen en wanneer ga je dat dan realiseren.’ Dat alles midden in de nacht moederziel alleen.
Met die gedachte viel ik in slaap en zie: er was licht toen ik wakker werd.
Nu is het een kwestie van uitzieken en niet te snel weer de markt op in mijn geval. Als ik hoor hoe de weersomstandigheden in Nederland zijn, dan prijs ik mij gelukkig dat ik hier ben. Vanuit m'n bed kijk ik op de heuvels van de Luberon met daarboven een strak blauwe lucht. Buiten straalt de zon.
Alles komt weer goed.
* Paulien Bom, ‘Kinderen & grenzen stellen’. 2015. Uitg. Boekschap, Hoog Keppel p.117 e.v.
 Ik word zo langzamerhand een ervaren marktvrouw, al gaat het hier in Frankrijk anders toe dan op de Noordermarkt in Amsterdam. Daar is alles –door schade & schande wijs geworden- goed geregeld. Er is geen willekeur, je hebt een nummer op je vergunning staan en naar volgorde daarvan mag je kiezen waar je wilt staan. Op = op. Hier in Zuid Frankrijk bepaalt de marktmeester wie waar staat. Weliswaar gelden de oudste rechten, maar –met uitzondering van de vaste standhouders- mag je niet zelf kiezen. Je krijgt een plek toegewezen. In Amsterdam wordt de markt ’s morgens vroeg opgebouwd. Alles staat klaar als je komt, dus je hoeft alleen je tafel in te richten. Hier in Frankrijk word je geacht je eigen tafel mee te brengen en –hoogst noodzakelijk in dit klimaat- een parasol inclusief voet. Omdat het hier bij tijden behoorlijk kan waaien (mistral!) heb je stevig materiaal nodig, anders waait de boel weg. Een zware ijzeren parasolvoet is dus noodzakelijk. Vaak moet je die nog verankeren met gewichten. Als tafel & parasol staan ben ik meestal al helemaal bezweet en dan moet het uitpakken en uitstallen van de spullen nog beginnen.. Maar als dan eenmaal alles staat & hangt en de markt begint vol te lopen, dan is het een feest om hier te mogen zijn. Ik krijg veel leuke reacties van verschillende mensen in verschillende talen. Er zijn veel Engelsen hier, maar ook Duitsers en Nederlanders. Gek genoeg is Frans voor mij nog de meest moeilijke taal, terwijl dat toch wel de meest voorkomende taal is in dit land. Frans spreken gaat mij vaak beter af dan het verstaan. De Fransen praten snel en in die woordenvloed is het vaak lastig om de woorden van elkaar te onderscheiden. Mijn Franse woordenschat is redelijk groot, voornamelijk dankzij juffrouw De Buck, onze onvolprezen lerares Frans op het 1e VCL in Den Haag. Ik lees momenteel een Frans boek van de schrijfster Tatiana de Rosnay, bekend van ‘Haar naam was Sarah’. Ik lees ‘Manderley forever’ een biografie van de Engelse schrijfster Daphne du Maurier. Een boeiend levensverhaal en het lukt me aardig om het hier in het Frans te lezen, weliswaar met woordenboek erbij. En als ik dat dan ’s middags zit te doen, aan ‘mijn’ tafeltje hier in de Auberge des Seguins, waar ik deze maanden verblijf, op het terras bij het zwembad, een glaasje koude rosé binnen handbereik, na gedane arbeid, dan voel ik me de koningin te rijk! | |
Twee blogs op een dag en dat na meer dan een jaar geen blogs...
Eigenlijk is dit geen blog.
Ik vond zo'n mooi liedje van Herman van Veen op internet, ik kende het niet.
Heb het op facebook gezet, maar in een paar uur gingen er al zoveel berichten overheen..
Dus zet ik het hier op mijn site.
Omdat ik het zo mooi vind en om het te delen.
Hierbij.
www.youtube.com/watch?v=1JLX_ZkRWMA
Eigenlijk is dit geen blog.
Ik vond zo'n mooi liedje van Herman van Veen op internet, ik kende het niet.
Heb het op facebook gezet, maar in een paar uur gingen er al zoveel berichten overheen..
Dus zet ik het hier op mijn site.
Omdat ik het zo mooi vind en om het te delen.
Hierbij.
www.youtube.com/watch?v=1JLX_ZkRWMA
Vandaag geen marktvrouw in Frankrijk, ik geef mijzelf een dag vrijaf.
Nou ja…
In plaats van om zes uur, om zeven uur opgestaan, ik ben toch wakker.
Het is nog koel en ik besluit te gaan wandelen.
Rugzak op, wandelschoenen aan, op pad.
Niet te veel willen, houd ik mezelf voor, rustig aan.
Ik loop een mij bekende route en zie dan ineens een veelbelovend pad, dat afwijkt naar omlaag.
Zou dat naar het riviertje la Loube leiden, dat daar in het dal stroomt?
Het is een duidelijk zichtbaar pad, goed te volgen.
Het kronkelt geleidelijk naar omlaag.
Hier en daar een boomstam of een paar rotsblokken, maar genoeg houvast aan bomen of takken om erlangs te komen.
Als het groen iets wijkt, zie ik diep onder mij de weg naar de Auberge waar ik logeer.
Die ligt in het ‘ravin de l’enfer’, een onheilspellende naam.
Maar waar ik loop zijn struiken en bomen en –belangrijk!- er is een pad.
Dat pad wordt nu soms wel steiler en ik moet af en toe op handen & voeten, maar het lukt.
Beelden uit mijn kinderjaren komen boven.
Acht jaar was ik, toen ik achter m’n vader aan omhoog klom in Oostenrijk op huttentocht. Jaren ben ik met hem meegelopen of liever achter hem aan gelopen. Hij liep voorop met z’n lange benen, ik, klein meisje, volgde. Af en toe wachtte hij wel even op mij, maar als ik hem dan weer had ingehaald zei hij monter: “zullen we weer verder gaan?”… en daar gingen we.
Nu hoor ik zijn wijze lessen:
“nooit van het pad af gaan in de bergen” en ik zorg er dan ook voor dat ik het pad tenminste altijd zie.
Het daalt gestaag en, na nog een steil stukje, sta ik langs de stromende beek. Ik kijk om en zie wat een afstand ik overbrugd heb.
Wat houd ik hiervan!
Deze natuur, dit zoeken naar het goede pad, de triomf van “I did it!”
Er passeert een groep mensen met helmen en touwen.
Die gaan het echte werk doen, de steile, loodrechte rotspartijen bedwingen.
Ik wijs waar ik zonet vanaf ben gekomen.
“Chapeau!” zegt de gids die hen begeleidt en lacht me vriendelijk toe. We gaan weer uit elkaar.
Nu stopt het pad langs de beek en moet ik nog een stuk langs de weg.
Nog anderhalve kilometer om precies te zijn.
Hmm...
Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in.
Kijken of er, als ik ietsje afdaal langs de weg, niet toch een pad is?
Als het wat minder steil wordt, word ik ook wat minder voorzichtig blijkt.
En ja hoor, daar glijd ik onderuit.
Gelukkig niemand in de buurt om te schrikken of te lachen.
Ik ben alleen en de schade valt mee.
Bijna bij de auto nu en 10 uur.
Nog een hele dag voor mij alleen!
Nou ja…
In plaats van om zes uur, om zeven uur opgestaan, ik ben toch wakker.
Het is nog koel en ik besluit te gaan wandelen.
Rugzak op, wandelschoenen aan, op pad.
Niet te veel willen, houd ik mezelf voor, rustig aan.
Ik loop een mij bekende route en zie dan ineens een veelbelovend pad, dat afwijkt naar omlaag.
Zou dat naar het riviertje la Loube leiden, dat daar in het dal stroomt?
Het is een duidelijk zichtbaar pad, goed te volgen.
Het kronkelt geleidelijk naar omlaag.
Hier en daar een boomstam of een paar rotsblokken, maar genoeg houvast aan bomen of takken om erlangs te komen.
Als het groen iets wijkt, zie ik diep onder mij de weg naar de Auberge waar ik logeer.
Die ligt in het ‘ravin de l’enfer’, een onheilspellende naam.
Maar waar ik loop zijn struiken en bomen en –belangrijk!- er is een pad.
Dat pad wordt nu soms wel steiler en ik moet af en toe op handen & voeten, maar het lukt.
Beelden uit mijn kinderjaren komen boven.
Acht jaar was ik, toen ik achter m’n vader aan omhoog klom in Oostenrijk op huttentocht. Jaren ben ik met hem meegelopen of liever achter hem aan gelopen. Hij liep voorop met z’n lange benen, ik, klein meisje, volgde. Af en toe wachtte hij wel even op mij, maar als ik hem dan weer had ingehaald zei hij monter: “zullen we weer verder gaan?”… en daar gingen we.
Nu hoor ik zijn wijze lessen:
“nooit van het pad af gaan in de bergen” en ik zorg er dan ook voor dat ik het pad tenminste altijd zie.
Het daalt gestaag en, na nog een steil stukje, sta ik langs de stromende beek. Ik kijk om en zie wat een afstand ik overbrugd heb.
Wat houd ik hiervan!
Deze natuur, dit zoeken naar het goede pad, de triomf van “I did it!”
Er passeert een groep mensen met helmen en touwen.
Die gaan het echte werk doen, de steile, loodrechte rotspartijen bedwingen.
Ik wijs waar ik zonet vanaf ben gekomen.
“Chapeau!” zegt de gids die hen begeleidt en lacht me vriendelijk toe. We gaan weer uit elkaar.
Nu stopt het pad langs de beek en moet ik nog een stuk langs de weg.
Nog anderhalve kilometer om precies te zijn.
Hmm...
Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in.
Kijken of er, als ik ietsje afdaal langs de weg, niet toch een pad is?
Als het wat minder steil wordt, word ik ook wat minder voorzichtig blijkt.
En ja hoor, daar glijd ik onderuit.
Gelukkig niemand in de buurt om te schrikken of te lachen.
Ik ben alleen en de schade valt mee.
Bijna bij de auto nu en 10 uur.
Nog een hele dag voor mij alleen!
Author
Nelleke Schiphorst
RSS-feed
Categories |