Nima Pournaghshband

Vroeger…
Met dat ik het woord opschrijf realiseer ik me hoe vaak ik het tegenwoordig gebruik..
Steeds meer vroeger in mijn 76-jarige leven, steeds meer herinneringen.
Goed, vroeger dus…
… was ik regelmatig gebiologeerd door een bepaald muziekstuk,
Ik heb het geluk opgegroeid te zijn in de jaren 60, dus Beatles, Stones, Kinks en -favoriet in die jaren- Zombies. (She’s not there!) Ik kon dan vaak wekenlang zo’n plaat draaien, vele malen per dag, kreeg er geen genoeg van. Ik was als verliefd op die plaat, op die muziek, op die tekst. Later overkwam me het nig weleens, zij het minder frequent. Bach en Schumann en natuurlijk (zie een eerder blog van mij) Louis van Dijk. Heel soms overkomt het mij nu nog weleens, zij het niet meer zo vaak als vroeger.
Sinds een paar weken is het weer zo ver. Ik bezag en beluisterde een aantal uitzendingen van het programma ARIA, waarin jonge veelbelovende musici, onder toeziend oog van een ervaren jury, zich laten horen. Elke keer valt er een af en uiteindelijk komt daar dan een winnaar uit tevoorschijn.
In een van die programma’s stond daar de jonge counter tenor Nima Pournaghshband.
Geboren en getogen in Iran, opgegroeid in een muzikaal gezin. Hij gaat architectuur studeren en pas in die tijd wordt hij gegrepen door de klassieke muziek, begint met zingen en besluit om zich daarin -naast zijn studie- verder te gaan ontwikkelen. Hij maakt zijn studie wel af, maar kiest er uiteindelijk voor om zich volledig aan de muziek te wijden. Hij verhuist naar Nederland en gaat studeren aan het Conservatorium van Maastricht, waar hij ook gaat wonen.
Dit ter inleiding, nu terug naar het programma ARIA.
In een van de uitzendingen zong deze Nima Pourmaghshband de aria Ombra Mai Fu, uit de opera Xerxes van Händel. Kippenvel. Wat een prachtige stem en wat een mooie uitvoering.
Voor mij was hij de absolute winnaar, wat hij overigens niet werd.
Maakt niet uit. Ik vond de uitvoering op internet en draai hem meerdere malen per dag.