vagantes - Blog

'Altijd vieren als er iets te vieren valt'... zei onze helaas overleden goede vriend K altijd... en daar houden we ons nog steeds aan.
11 November is het vandaag, Sint Maarten.
Vroeger, toen ik klein was, werd dat vooral in de noordelijke provincies gevierd, zoals Carnaval vooral een feest was voor beneden de rivieren. Ik ben geboren en getogen in Den Haag en wij deden niet aan Sint Maarten. Er was wel een Vrije School in Den Haag, maar ik kende niemand die op die school zat en het feit dat ze daar waarschijnlijk wel Sint Maarten vieren was mij -toen althans- onbekend. Kort nadat onze oudste dochter geboren was, in 1977, kwamen we in aanraking met de Vrije School. Dat wil zeggen met een enthousiaste groep jonge mensen, die bezig was een Vrije School op te richten. Wij voelden ons aangesproken en sloten ons aan. Eerst alleen ik, later ook mijn man Thijs. De school kwam er en groeit en bloeit nog steeds in Delft. Ik denk dat het in 1980 was dat wij onze eerste, bescheiden Sint Maarten feest vierden. Er liepen in het begin meer ouders & grootouders mee dan kinderen denk ik. We hadden nog geen schoolgebouw en liepen vanuit het huis van een van ons, waar 'de school' op dat moment was gehuisvest. Het aantal kinderen groeide echter in rap tempo en daarmee ook de jaarlijkse stoet met lichtjes in november. In 1985 liep ik met drie kinderen en een kinderwagen met daarin mijn jongste kind. Een klein uitgehold knolletje met een lichtje hing aan de kap en schommelde zachtjes bij het rijden. Justine keek er gebiologeerd naar en viel tevreden in slaap.
Met het groeien van de school groeide ook de jaarlijkse optocht en uiteindelijk trok er jaarlijks een lange sliert kinderen met lampjes door de buurt rondom het schoolgebouw in Delft.
Inmiddels zijn we een generatie verder en lopen cq liepen onze kleinkinderen in de optocht met Sint Maarten mee met hun zelfgemaakte lantaarns. Ze zingen dezelfde liedjes als wij destijds en krijgen mandarijntjes, noten, rozijnendoosjes en -tot hun vreugde- nu ook Milky-Ways, Marsjes en zelfs muntgeld.
Dit jaar mogen er, vanwege de Corona crisis, geen Sint Maarten optochten langs de deuren trekken. Dit tot teleurstelling van mijn jongste kleinkinderen. Een van mijn dochters heeft er iets op bedacht. Ze heeft met haar gezin mooi versierde kaarsen gemaakt, die de kinderen mogen weggeven. Ook wij kregen een paar dagen geleden zo'n mooie kaars 'om licht te verspreiden'. Vanochtend hebben we de kaars aangestoken. Er staat een foto naast uit begin jaren tachtig, van mijn twee oudste dochters met hun lichtje in de binnenstad van Delft.
Jarenlang heb ik in de Vrije School cursussen verzorgd over de verschillende jaarfeesten. Ik heb er ook veel over geschreven, in de schoolkrant en in een boekje getiteld 'Het Jaar Rond'. Een belangrijke boodschap die ik daarbij altijd heb willen meegeven is hoe belangrijk het is dat je weet wat je viert! Wanneer je bekend bent met de inhoud en de achtergronden van wat je viert, dan kan je zelf de vorm bepalen, naar jouw inzicht en mogelijkheden, zodat het past in jouw gezin, jouw omstandigheden. Die vorm is secundair, de inhoud komt eerst! Dat betekent dat je vrij bent in de manier waarop je feest viert, vrij en dus ook los van dogma's of uiterlijke verplichtingen. Omdat de Vrije School helaas ook niet geheel vrij van dogma's is, heb ik die strakke uiterlijke vormgeving en de dwang die erop lag, maar al te vaak meegemaakt. Jammer genoeg weerhoudt het mensen vaak ervan zich met een feest te verbinden, eenvoudigweg omdat het niet aansluit bij hun leefstijl.
Ik ben trots op mijn dochter die haar eigen manier heeft gevonden om toch iets van de inhoud en bedoeling van het feest van Sint Maarten zichtbaar te maken voor haar kinderen en dat op haar manier. Zelfs het feit dat niet alle kaarsen zijn weggegeven past in dat licht. Sint Maarten geeft zijn halve mantel weg aan de arme bedelaar, het andere deel houdt hij om zichzelf warm te houden. Een grootse les: 'je kunt alleen voor een ander zorgen wanneer je ook voor jezelf zorgt' en ook een waarheid die tegenwoordig bijvoorbeeld in de zorgverlening, terecht alle aandacht krijgt.

Willem is dood.
Hij was -in zijn eigen woorden- 'handelaar in ongeregelde goederen' op de Noordermarkt in Amsterdam. Daar kende ik hem van. Willem was een markante man. Jordanees, hoewel niet van geboorte. Hij was geboren in Nieuw Zeeland. Als hij over zijn geboorteland vertelde veranderde zijn toon en kreeg hij een andere blik in zijn ogen, iets kwetsbaars. Dan nam hij je mee naar het land waar hij de eerste jaren van zijn leven had gewoond. Hoe mooi het daar was en hoeveel beter dan in Nederland. Dat laatste vooral. Voor Nederland had hij geen goed woord over, zeker niet voor de Nederlandse overheidsinstanties. Willem was allergisch voor ambtenaren en regelgeving en helaas had hij daar regelmatig mee te maken.
Hij kon ongelooflijk kankeren op alles & iedereen in Nederland, vooral op mensen die hem de wet voorschreven, politici en ambtenaren in het bijzonder. Enige nuance was hem daarbij vreemd en je moest vooral niet met hem in discussie gaan want dat verloor je geheid. Als je je niet al voortijdig uit het gesprek had teruggetrokken... Hierover met Willem in gesprek gaan was onbegonnen werk. De overheid kon geen goed bij hem doen, dat was onmogelijk. Ik heb regelmatig naast hem gestaan op de markt. Soms was het leuk en was hij goedgehumeurd. Hij plaagde, maar altijd met een vriendschappelijke ondertoon. Als ik zaterdag 's morgens in het café op de Noordermarkt mijn dag begon met het oplossen van een Sudoku, liep hij langs en gaf steevast een klap op mijn krant waardoor ik opschrikte. Dan lachte hij, maar niet op een vervelende manier. Dat soort grappen. Op de kaart die ik vorig jaar namens mijn collega's van de Noordermarkt kreeg nadat ik een auto-ongeluk had gehad, schreef Willem 'niet puzzelen tijdens het rijden!'
Wanneer de Nederlandse overheid of politiek echter ter sprake kwam dan kon hij als een blad aan een boom omslaan en was hij de rest van de dag niet meer te genieten. Dan kankerde hij aan een stuk door en kon je maar beter zorgen dat je uit zijn buurt bleef.
Toch mocht ik hem.
De schaarse momenten dat hij me, 's morgens in het café voor de markt begon, deelgenoot maakte van zijn verlangen naar ruimte, naar ongerepte natuur, weidsheid en vooral naar een leven zonder strakke regelgeving, die momenten waren kostbaar. Dan zag ik een andere Willem dan de plaaggeest of de irritante mopperaar die alles afkraakte en met iedereen ruzie kon maken.
Hij wilde naar Ierland. Daar, aan de Ierse westkust had hij de omgeving uit zijn vroege jeugd, op bereikbare afstand, teruggevonden. Daar was nog ruimte, schone lucht, vrijheid. Het was een lang proces om tot het besluit te komen definitief te vertrekken. Af en toe was hij een paar weken weg en vertelde bij terugkomst hoe goed hij het had gehad, hoe mooi het daar toch was en -altijd weer- hoe verschrikkelijk het hier in Nederland was met al die regels en die ambtenaren... Binnen de kortste tijd bereed hij zijn stokpaardje weer en schopte tegen alles en iedereen die in zijn buurt kwam. 'Wanneer ga je nou eindelijk eens naar Ierland verhuizen?' vroeg ik hem regelmatig. Eerst moest hij zijn woonboot verkopen en er waren nog meer beren op de weg. Meestal lag het aan de overheid dat wat hij wilde niet kon...
Maar uiteindelijk was het zover. De boot was verkocht, de spullen waren opgeslagen in containers om verscheept te worden. Willem nam afscheid van zijn collega's en klanten op de Noordermarkt, waar hij gedurende meer dan 30 jaar gestaan had. 'Ik ben benieuwd hoe lang hij het uithoudt', zei een andere collega tegen mij, 'volgens mij komt hij met hangende pootjes terug. Hij gaat ons vast wel missen...' Ik was daar nog niet zo zeker van.
En toen kwam de Corona-crisis.
Het vertrek moest worden uitgesteld, onmogelijk gemaakt door de machthebbers in Nederland. 'De overheid weer he...' zei Willem met zijn gebruikelijke intonatie en blik erbij. Schouderophalend liep hij door.
Niet de overheid, maar het lot beschikte anders.
Na een zwempartijtje in de Noordzee bij IJmuiden, kreeg hij een fatale hartstilstand. Negenenvijftig jaar is hij geworden. Willem is niet meer.
Er is een Amsterdammer dood gegaan.
Hij wordt gemist.

Als ik ’s morgens de trap afkom blijft Duc de hond roerloos liggen. Ik aai en tik hem op zn kop, maar er komt geen beweging. Ik denk dat hij dood is, maar zie dat hij nog wel ademt. Hij is bijna 13 jaar, het zat eraan te komen, dat wel, maar toch…
Ik bel mijn dierenarts-dochter.
Ze vraagt mij hem met brokjes te lokken, maar dat helpt niet, ook niet wanneer ik de bak met brokken vlak naast zn kop neerzet. ‘Een Labrador die niet wil eten dat is het eindsignaal’, roept mijn schoonzoon, ook dierenarts, vanuit zijn keuken.
Ik kom eraan, zegt dochter J.
Anderhalf uur later arriveert ze, met haar enkele weken oude zoon en haar dokterstas vol spullen.
Duc reageert op haar komst (het was haar hond) met het laten lopen van een enorme plas, maar niet meer dan dat.
Dochter J pakt haar dokterstas en ik sta met mijn kleinzoon op de arm te kijken hoe zij haar spuiten vult met slaapmiddellen en euthanatica.
Vijfendertig jaar geleden zat ik een week lang aan het sterfbed van mijn vader. De dierenarts-dochter was toen een baby die ik ’s avonds bij thuiskomst nog borstvoeding gaf. Ook toen ervoer ik de paradoxale overeenkomst tussen levensbegin en –einde. De spanning en de concentratie van vlak ervoor, de ontspanning en de rust van vlak erna.
Levensbegin en levenseinde.
Er gaat een infuusje in Ducs voorpoot en de medicatie loopt erin. Het ademen stopt, hij is voorgoed ingeslapen, in alle rust. We hebben hem in de tuin begraven.
Dag lieve hond.

0 Reacties

France revisitée

1/6/2018

0 Reacties

Sinds een week ben ik weer in Zuid Frankrijk te vinden op de markten.
Het was even wennen en omschakelen naar een ander land, een andere taal, een ander dag- en weekritme.
Ik woon riant dit jaar. Niet meer in de slaapzaal, waar ik weliswaar een eigen hoekje had met prachtig uitzicht op de Luberon, maar weinig privacy. Nu in La Grande Bastide, het huis waar ik ook een aantal jaren geleden samen met Antoinet een schilderreis heb georganiseerd. Ik heb een mooie ruime kamer, een keuken samen met andere gasten en een zwembad in de tuin. Het huis ligt in Buoux, het dorp waar we al jarenlang vakantie vieren. Op de meeste markten waar ik sta heb ik vorig jaar ook gestaan. Aix-en-Provence is altijd een topper en ook wel een kick om daar te staan, op de Cours Mirabeau. De markt in Sault, aan de voet van de Mont Ventoux is ook leuk, met veel fietstoeristen. Ik heb een mooie nieuwe collectie bij me, met sjaals van het merk Otracosa, in linnen, wol en katoen. In principe blijf ik hier tot eind september. Thijs heeft me gebracht, komt rond mn verjaardag en aan het eind van de rit. Liselot komt langs met man en kinders en verder bel en app ik met de kinderen in Nederland. Ik vind het heerlijk om hier te zijn.

0 Reacties

Naar huis

22/1/2017

2 Reacties

Ik ben weer op weg naar huis na drie en een halve week Zuid Frankrijk.
Twaalf markten gedaan, met succes.
Succes omdat ik het zo leuk vind om te doen en ook leuk dat ik er –na aftrek van kosten- nog wat aan over houd.
Vanochtend vertrokken vanuit de Luberon richting noorden.
Gisteren stond ik nog in de stralende zon onder een strak blauwe lucht op de markt in Apt, vandaag is het bewolkt en grauw. Dat maakt het wat minder moeilijk om afscheid te nemen.
Ik heb mon camion vol geladen, het paste er allemaal precies in: een deel van mijn marktkoopwaar en -attributen, mijn koffer en nog wat spullen van Thijs, die twee weken geleden al met de trein is teruggegaan en wat bagage heeft achter gelaten. Alles past in de achterbak, vóór in de auto ruimte genoeg voor mij, de proviand voor onderweg en een stapeltje CD’s.
Gisteren kocht ik bij de tijdschriftenman in Apt behalve een Volkskrant ook een dubbel CD uit de Franse versie van de serie ‘Aangenaam Klassiek’. Pianomuziek van Chopin, Schumann, Schubert, Liszt, Brahms en Mendelssohn, gespeeld door gerenommeerde pianisten zoals Lang Lang, Maria Joao Pires en Vladimir Ashkenazy.
Mooie muziek voor de lange reis terug.
Ik vind het fijn om zo alleen te reizen, mijn gedachten te laten gaan en me te laten raken door de muziek. Maria Pires speelt een Impromptu van Schubert (opus 90 nr 2). Ze speelt uitzonderlijk mooi en ik hoor in haar spel dat van haar leerling Arthur Jussen, die met zijn broer Lucas een jaar lang studeerde bij haar thuis in Portugal en Brazilië. De broers Jussen maakten een CD met Schubert muziek en daar staat deze Impromptu ook op.

Martha Argerich speelt het Scherzo (opus 31 in b-mol) van Chopin. Mijn moeder speelde veel Chopin. Als ik ’s avonds in bed lag, speelde zij piano, de kamerdeur open, zodat ik het kon horen. Met die muziek ben ik heel vaak in slaap gevallen vroeger.
Het Scherzo begint met robuuste akkoorden, maar al vrij snel komt er een wonderschone melodie naar voren met een plotselinge tederheid die me diep raakt. Ik herken mijzelf in die muziek: de ongeremde energie, vaak haast verpletterend, maar ook de kwetsbaarheid waarvoor geen woorden zijn.

Hier een link naar een uitvoering door Arthur Rubinstein:
www.youtube.com/watch?v=ETH8NA-_zXw

en de uitvoering door Lang Lang:
https://www.youtube.com/watch?v=_ImETzD5g9Y

De laatste is –zeker in vergelijking met de ingetogen Rubinstein, wel heel expressief.
Mooi om te horen maar ook om naar te kijken allebei!

2 Reacties

PROVENCE

6/1/2017

1 Reactie

Al een aantal jaren trekken Thijs en ik ons na de Kerstdagen terug in Zuid Frankrijk, zo ook nu. Dit jaar maak ik van de gelegenheid gebruik om, net als afgelopen zomer, mijn plek op de markten weer in te nemen. Rond oud & nieuw is het hier ook nog behoorlijk druk, daarna neemt het af. Toch reden genoeg om hier te staan met mijn sjaals, mutsen en poncho’s, van wol & kasjmir.
Hoewel koud, ’s morgens is het vaak ruim onder het vriespunt, schijnt hier de zon het grootste deel van de dag en is de lucht helder blauw. Dat maakt het heerlijk om hier te zijn en, na gedane arbeid, op een terrasje neer te strijken met een glas rosé.
In principe wil ik hier tot eind van de maand blijven, maar het is de vraag of het de moeite gaat lonen. Ik zou ook morgen met Thijs mee terug kunnen rijden naar huis. Het valt me altijd weer moeilijk om zo’n besluit te nemen. Ik word me dan bewust van de twee sub-personen die ik in mij heb: het kleine, angstige kind dat het liefste wil wegkruipen en de volwassen, ondernemende vrouw, die overal vol ingaat. Het kind wil aan de hand genomen worden, de vrouw moet juist in de hand gehouden worden, anders gaat ze er vandoor met al haar energie. Tussen die twee laveer ik heen en weer.

Gisteren heb ik in mijn vergunning opgehaald voor de markt in Aix-en-Provence, een mijlpaal. Het kostte heel wat moeite, maar ik heb hem binnen. Behalve de markt in Isle-sur-la-Sorgue op zondag, wil ik nu ook nog dinsdag in Aix proberen de markt op te komen (op de Cours Mirabeau) en kijken hoe dat is. Ik blijf dus hier, in elk geval tot en met dinsdag. Daarna kijk ik weer verder. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, ik heb geen verplichtingen. Als ik terug ben in Nederland heb ik mijn plaats weer in Amsterdam op de Noordermarkt op zaterdag.
Het voelt als een goed besluit!

1 Reactie

Mannen & grijpers

1/9/2016

1 Reactie

Jaren geleden paste ik een ochtend op mijn buurjongetje Amber, toen nauwelijks drie jaar oud. We zaten midden in een verbouwing en het toeval wilde dat er juist die dag gegraven moest worden op het terras achter ons huis. Mannen met grijpers, van die draaibare cabines op rupsbanden, met een schepbak eraan. Ademloos keek Amber toe, op zijn knietjes op het aanrecht voor het keukenraam, met een eierkoek in zijn hand.
Geen kind heb ik aan hem gehad die ochtend.
Inmiddels heb ik kleinzonen, die met zulk gereedschap uren zoet zijn in de zandbak.
Het is ook intrigerend: bak omlaag draaien, bak wentelen, zand of stenen opscheppen, bak weer omhoog, verrijden en inhoud storten in de gereedstaande vrachtauto voor transport.
Vanochtend zag ik hier in Frankrijk twee, ongetwijfeld gedegen opgeleide mannen, hetzelfde werk doen. Als je goed keek zag je een smile op hun gezicht.
"Toys for boys".. zeggen we dan.
Heerlijk als je spel je werk is geworden.

1 Reactie

ZIEK

10/8/2016

1 Reactie

En toen werd ik hier zomaar ineens ziek.
Het ziekenhuis constateerde dat ik hoge koorts had, maar dat had ik zelf ook al wel in de gaten. Het weerhield hen er niet van om me in eerste instantie weer onverrichterzake naar huis te sturen, want ‘de dokter komt over anderhalf uur’.
En ook niet om me later –met de diagnose nierbekkenontsteking en nog steeds diezelfde hoge koorts- nog weer naar de pinautomaat te verwijzen omdat ik niet voldoende cash geld bij me had om te betalen. De apotheek, waar ik mijn medicatie moest gaan halen, bleek gesloten en de dienstdoende medewerker via de telefoon bereikbaar. Al met al was ik –met m'n 39.6- om half twaalf ’s avonds pas weer ‘thuis’ in de auberge waar ik deze maanden verblijf. Behoorlijk ziek mag ik wel zeggen.

Dat is toch wel een aparte ervaring, ziek zijn in den vreemde met al je dierbaren op grote afstand. Gelukkig is er whats app, maar toch.. De antibiotica begon na twee dagen z'n werk te doen, ik deed mijn deel van het werk door me koest te houden en zoveel mogelijk in bed te blijven en zo ben ik nu na vier dagen ziek zijn weer langzaam aan het opkrabbelen.
“Ziek zijn is geduldig uithouden” heb ik me bedacht.
Iets wat mij niet van nature is meegegeven.
Nooit te oud om te leren en zo bezien is iedere situatie die zich voordoet een mogelijkheid om weer iets nieuws in jezelf te ontwikkelen. Geduld bijvoorbeeld in mijn geval, acceptatie van wat me toevalt en vertrouwen dat het weer goed komt.
Ik vond mezelf eigenlijk wel zielig en dat vond mijn (app-)omgeving ook, maar ik realiseerde me tegelijkertijd dat ik mij zelf in deze situatie heb gemanoeuvreerd. Ik ben dit avontuur begonnen, alleen, en dit is dan een van de –onvoorziene- consequenties daarvan.

Onlangs heb ik een boekje gelezen van Paulien Bom, (verpleegkundige en opvoeddeskundige) met als titel ‘Kinderen & grenzen stellen’.* Daarin las ik dat er twee soorten kwaliteiten nodig zijn in de opvoeding: relatiegericht en doelgericht. Het ene een meer vrouwelijke, het andere een meer mannelijke kwaliteit, wat niet wil zeggen dat het ene specifiek bij de vrouw en het andere bij de man hoort.
Onder ‘relatiegericht’ vallen zorgzaamheid en beweeglijkheid en inlevingsvermogen en onder ‘doelgericht’ vallen daadkracht en bedachtzaamheid en ordelijkheid.
Het leuke als je zoiets gelezen hebt is dat je dan om je heen steeds situaties gaat herkennen waarin het van toepassing is.
In het voorbeeld van het ziekenhuis, dat mij met hoge koorts de straat op stuurde, prevaleerde de doelgerichtheid en ontbrak bijvoorbeeld het relatiegerichte inlevingsvermogen. Misschien was dat laatste er wel, maar het telde in elk geval niet mee op dat moment.
Tijdens mijn ziekte merkte ik hoe ‘doelgerichtheid’ mij soms een steun was. Tijdens de uren van hoge koorts en het bijbehorende gevoel van doodziek zijn, hielp het mij om uit het mee-lijden te stappen en te proberen om een concreet plan te maken. ‘Wat kan je eraan doen, wie kan je daarbij helpen en wanneer ga je dat dan realiseren.’ Dat alles midden in de nacht moederziel alleen.
Met die gedachte viel ik in slaap en zie: er was licht toen ik wakker werd.

Nu is het een kwestie van uitzieken en niet te snel weer de markt op in mijn geval. Als ik hoor hoe de weersomstandigheden in Nederland zijn, dan prijs ik mij gelukkig dat ik hier ben. Vanuit m'n bed kijk ik op de heuvels van de Luberon met daarboven een strak blauwe lucht. Buiten straalt de zon.
Alles komt weer goed.

* Paulien Bom, ‘Kinderen & grenzen stellen’. 2015. Uitg. Boekschap, Hoog Keppel p.117 e.v.

1 Reactie

MARKT

23/7/2016

1 Reactie

Ik word zo langzamerhand een ervaren marktvrouw, al gaat het hier in Frankrijk anders toe dan op de Noordermarkt in Amsterdam. Daar is alles –door schade & schande wijs geworden- goed geregeld. Er is geen willekeur, je hebt een nummer op je vergunning staan en naar volgorde daarvan mag je kiezen waar je wilt staan. Op = op.
Hier in Zuid Frankrijk bepaalt de marktmeester wie waar staat.
Weliswaar gelden de oudste rechten, maar –met uitzondering van de vaste standhouders- mag je niet zelf kiezen.
Je krijgt een plek toegewezen.
In Amsterdam wordt de markt ’s morgens vroeg opgebouwd.
Alles staat klaar als je komt, dus je hoeft alleen je tafel in te richten.
Hier in Frankrijk word je geacht je eigen tafel mee te brengen en
–hoogst noodzakelijk in dit klimaat- een parasol inclusief voet.
Omdat het hier bij tijden behoorlijk kan waaien (mistral!) heb je stevig materiaal nodig, anders waait de boel weg.
Een zware ijzeren parasolvoet is dus noodzakelijk.
Vaak moet je die nog verankeren met gewichten.
Als tafel & parasol staan ben ik meestal al helemaal bezweet en dan moet het uitpakken en uitstallen van de spullen nog beginnen..
Maar als dan eenmaal alles staat & hangt en de markt begint vol te lopen, dan is het een feest om hier te mogen zijn. Ik krijg veel leuke reacties van verschillende mensen in verschillende talen. Er zijn veel Engelsen hier, maar ook Duitsers en Nederlanders. Gek genoeg is Frans voor mij nog de meest moeilijke taal, terwijl dat toch wel de meest voorkomende taal is in dit land.
Frans spreken gaat mij vaak beter af dan het verstaan.
De Fransen praten snel en in die woordenvloed is het vaak lastig om de woorden van elkaar te onderscheiden.
Mijn Franse woordenschat is redelijk groot, voornamelijk dankzij juffrouw De Buck, onze onvolprezen lerares Frans op het 1e VCL in Den Haag.
Ik lees momenteel een Frans boek van de schrijfster Tatiana de Rosnay, bekend van ‘Haar naam was Sarah’. Ik lees ‘Manderley forever’ een biografie van de Engelse schrijfster Daphne du Maurier. Een boeiend levensverhaal en het lukt me aardig om het hier in het Frans te lezen, weliswaar met woordenboek erbij.
En als ik dat dan ’s middags zit te doen, aan ‘mijn’ tafeltje hier in de Auberge des Seguins, waar ik deze maanden verblijf, op het terras bij het zwembad, een glaasje koude rosé binnen handbereik, na gedane arbeid, dan voel ik me de koningin te rijk!

1 Reactie

Herman van Veen

29/6/2016

0 Reacties

Twee blogs op een dag en dat na meer dan een jaar geen blogs...
Eigenlijk is dit geen blog.
Ik vond zo'n mooi liedje van Herman van Veen op internet, ik kende het niet.
Heb het op facebook gezet, maar in een paar uur gingen er al zoveel berichten overheen..
Dus zet ik het hier op mijn site.
Omdat ik het zo mooi vind en om het te delen.
Hierbij.
www.youtube.com/watch?v=1JLX_ZkRWMA

0 Reacties

<<Vorige

SINT MAARTEN

WILLEM

DUC

France revisitée

Naar huis

PROVENCE

Mannen & grijpers

ZIEK

MARKT

Herman van Veen

Archives

Author

Categories