Vandaag was ik een vagant, zo een als ik omschrijf op de homepage van deze site: een zwerver, zoeker. Het woord lijkt verdacht veel op het -eveneens uit het Latijn afkomstige- woord vacant, dat ‘vrij zijn’ betekent. (vakantie!)
Een vagant op vakantie dus.
Sinds vijf weken ben ik nu in Frankrijk, vrij maar toch ook weer niet helemaal vrij van alles: ook op zoek naar nieuwe dingen, inspiratie aan het opdoen voor mijn reizen van volgend jaar, filosoferend over hoe het afgelopen jaar geweest is, wat ik wil behouden en wat ik wil veranderen, hoe ik volgend jaar verder wil gaan.
In juli was ik een week op l’Huy Préau, een landgoed beheerd door Nederlandse mensen in de Morvan.
Daar heb ik, met een groep van 12 mensen, een zangworkshop gevolgd onder leiding van Joep de Bont.
Ik was er al eens eerder geweest en daaraan bewaar ik goede herinneringen. Dat was een van de redenen dat ik me weer heb opgegeven, maar er was nog een tweede reden en die heeft weer te maken met die inspiratie waar ik in het begin van dit stukje over schreef. Tijdens de reizen die ik organiseer wordt er ook gezongen. Soms beginnen we de dag met een half uurtje zingen, soms eindigen we ermee: canons en andere eenvoudige muziek, niet te moeilijk. Tijdens de reizen leid ik die zangsessies en dat is niet altijd gemakkelijk.
Zo had mijn deelname aan deze workshop dus nóg een aanleiding: ervaring opdoen en kijken hoe een ander, in dit geval Joep, zoiets aanpakt. Hij krijgt het als geen ander voor elkaar, om van een aantal mensen die elkaar aan het begin totaal niet kent, een hechte groep te maken, die aan het eind van de week met warme gevoelens en beloftes van weerzien uit elkaar gaat.
En wat hebben we mooi gezongen: een vrolijk Spaans lied, Afrikaanse improvisaties, een aantal Kyries, mooie -voor mij vaak- onbekende canons, en een prachtig vierstemmig Russisch Orthodox ‘Tebe Poiem’.
Vanuit de Morvan ging de reis, met wat tussenstops, naar het zuiden, waar we al sinds ruim tien jaar een huisje huren voor de zomerweken. Klein en eenvoudig, maar in alle rust en in een bloedmooie omgeving. Met zwembad erbij, dat wel, maar met temperaturen van vaak ruim boven de 30 graden is dat ook welhaast onmisbaar. Het is een oase van rust, waaraan ik thuis, in drukke tijden, vaak met heimwee denk en nu dan ook volop van geniet. Eindelijk eens tijd om de boeken te lezen waar ik thuis maar niet aan toekom, en –als ik eerlijk ben- waar ik thuis vaak niet de rust voor vind..
Je kunt van hieruit welhaast alle kanten op wandelen en dwalen of, als je niet oppast, ver-dwalen.
Ik verdwaal vaak, maar vind meestal de weg wel weer terug. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan kaartlezen, ik loop liever op m’n intuïtie. Dat betekent niet dat ik zo’n goed gevoel heb voor richting, integendeel… het betekent eerder dat mijn neus vaak de goede kant op staat en gevoelig is voor mooie plekjes in de omgeving én het betekent dat ik erop vertrouw dat ik altijd wel weer op een plek uitkom die me bekend voorkomt: link maar spannend.
Dit jaar heb ik voor het eerst ook een reis naar dit gebied georganiseerd en tijdens die reis hebben we een aantal mooie wandelingen gemaakt, langs paden die ik in voorgaande jaren heb ontdekt.
Nu ben ik hier weer op zoek naar nieuwe routes, voor de reis die voor volgend jaar geplanned staat.
Ik heb ook de tijd gehad om mijn website bij te werken. De nieuwe reizen voor volgend jaar op te nemen, foto’s aan te passen en toe te voegen en… mijn blog bij te werken.
Nog ruim een week en dan rijden we terug naar Nederland en ook dat is goed.
Heerlijk om de kinderen en kleinkinderen weer te zien en hun verhalen te horen en… we zijn in blijde verwachting van de geboorte van ons zevende kleinkind half september!
Een vagant op vakantie dus.
Sinds vijf weken ben ik nu in Frankrijk, vrij maar toch ook weer niet helemaal vrij van alles: ook op zoek naar nieuwe dingen, inspiratie aan het opdoen voor mijn reizen van volgend jaar, filosoferend over hoe het afgelopen jaar geweest is, wat ik wil behouden en wat ik wil veranderen, hoe ik volgend jaar verder wil gaan.
In juli was ik een week op l’Huy Préau, een landgoed beheerd door Nederlandse mensen in de Morvan.
Daar heb ik, met een groep van 12 mensen, een zangworkshop gevolgd onder leiding van Joep de Bont.
Ik was er al eens eerder geweest en daaraan bewaar ik goede herinneringen. Dat was een van de redenen dat ik me weer heb opgegeven, maar er was nog een tweede reden en die heeft weer te maken met die inspiratie waar ik in het begin van dit stukje over schreef. Tijdens de reizen die ik organiseer wordt er ook gezongen. Soms beginnen we de dag met een half uurtje zingen, soms eindigen we ermee: canons en andere eenvoudige muziek, niet te moeilijk. Tijdens de reizen leid ik die zangsessies en dat is niet altijd gemakkelijk.
Zo had mijn deelname aan deze workshop dus nóg een aanleiding: ervaring opdoen en kijken hoe een ander, in dit geval Joep, zoiets aanpakt. Hij krijgt het als geen ander voor elkaar, om van een aantal mensen die elkaar aan het begin totaal niet kent, een hechte groep te maken, die aan het eind van de week met warme gevoelens en beloftes van weerzien uit elkaar gaat.
En wat hebben we mooi gezongen: een vrolijk Spaans lied, Afrikaanse improvisaties, een aantal Kyries, mooie -voor mij vaak- onbekende canons, en een prachtig vierstemmig Russisch Orthodox ‘Tebe Poiem’.
Vanuit de Morvan ging de reis, met wat tussenstops, naar het zuiden, waar we al sinds ruim tien jaar een huisje huren voor de zomerweken. Klein en eenvoudig, maar in alle rust en in een bloedmooie omgeving. Met zwembad erbij, dat wel, maar met temperaturen van vaak ruim boven de 30 graden is dat ook welhaast onmisbaar. Het is een oase van rust, waaraan ik thuis, in drukke tijden, vaak met heimwee denk en nu dan ook volop van geniet. Eindelijk eens tijd om de boeken te lezen waar ik thuis maar niet aan toekom, en –als ik eerlijk ben- waar ik thuis vaak niet de rust voor vind..
Je kunt van hieruit welhaast alle kanten op wandelen en dwalen of, als je niet oppast, ver-dwalen.
Ik verdwaal vaak, maar vind meestal de weg wel weer terug. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan kaartlezen, ik loop liever op m’n intuïtie. Dat betekent niet dat ik zo’n goed gevoel heb voor richting, integendeel… het betekent eerder dat mijn neus vaak de goede kant op staat en gevoelig is voor mooie plekjes in de omgeving én het betekent dat ik erop vertrouw dat ik altijd wel weer op een plek uitkom die me bekend voorkomt: link maar spannend.
Dit jaar heb ik voor het eerst ook een reis naar dit gebied georganiseerd en tijdens die reis hebben we een aantal mooie wandelingen gemaakt, langs paden die ik in voorgaande jaren heb ontdekt.
Nu ben ik hier weer op zoek naar nieuwe routes, voor de reis die voor volgend jaar geplanned staat.
Ik heb ook de tijd gehad om mijn website bij te werken. De nieuwe reizen voor volgend jaar op te nemen, foto’s aan te passen en toe te voegen en… mijn blog bij te werken.
Nog ruim een week en dan rijden we terug naar Nederland en ook dat is goed.
Heerlijk om de kinderen en kleinkinderen weer te zien en hun verhalen te horen en… we zijn in blijde verwachting van de geboorte van ons zevende kleinkind half september!
RSS-feed