Jaren geleden paste ik een ochtend op mijn buurjongetje Amber, toen nauwelijks drie jaar oud. We zaten midden in een verbouwing en het toeval wilde dat er juist die dag gegraven moest worden op het terras achter ons huis. Mannen met grijpers, van die draaibare cabines op rupsbanden, met een schepbak eraan. Ademloos keek Amber toe, op zijn knietjes op het aanrecht voor het keukenraam, met een eierkoek in zijn hand.
Geen kind heb ik aan hem gehad die ochtend.
Inmiddels heb ik kleinzonen, die met zulk gereedschap uren zoet zijn in de zandbak.
Het is ook intrigerend: bak omlaag draaien, bak wentelen, zand of stenen opscheppen, bak weer omhoog, verrijden en inhoud storten in de gereedstaande vrachtauto voor transport.
Vanochtend zag ik hier in Frankrijk twee, ongetwijfeld gedegen opgeleide mannen, hetzelfde werk doen. Als je goed keek zag je een smile op hun gezicht.
"Toys for boys".. zeggen we dan.
Heerlijk als je spel je werk is geworden.
Geen kind heb ik aan hem gehad die ochtend.
Inmiddels heb ik kleinzonen, die met zulk gereedschap uren zoet zijn in de zandbak.
Het is ook intrigerend: bak omlaag draaien, bak wentelen, zand of stenen opscheppen, bak weer omhoog, verrijden en inhoud storten in de gereedstaande vrachtauto voor transport.
Vanochtend zag ik hier in Frankrijk twee, ongetwijfeld gedegen opgeleide mannen, hetzelfde werk doen. Als je goed keek zag je een smile op hun gezicht.
"Toys for boys".. zeggen we dan.
Heerlijk als je spel je werk is geworden.
RSS-feed