vagantes
  • Vagantes
  • MARKTEN
  • De Webkraam
  • Reizen
  • Lezingen
  • Dante
  • Wie ben ik
  • Foto's
  • Het jaar rond
  • Blog
  • Contact
  • Links

padvindster

29/6/2016

2 Comments

 
Vandaag geen marktvrouw in Frankrijk, ik geef mijzelf een dag vrijaf.
Nou ja…
In plaats van om zes uur, om zeven uur opgestaan, ik ben toch wakker.
Het is nog koel en ik besluit te gaan wandelen.
Rugzak op, wandelschoenen aan, op pad.
Niet te veel willen, houd ik mezelf voor, rustig aan.
Ik loop een mij bekende route en zie dan ineens een veelbelovend pad, dat afwijkt naar omlaag.
Zou dat naar het riviertje la Loube leiden, dat daar in het dal stroomt?
Het is een duidelijk zichtbaar pad, goed te volgen.
Het kronkelt geleidelijk naar omlaag.
Hier en daar een boomstam of een paar rotsblokken, maar genoeg houvast aan bomen of takken om erlangs te komen.
Als het groen iets wijkt, zie ik diep onder mij de weg naar de Auberge waar ik logeer.
Die ligt in het ‘ravin de l’enfer’, een onheilspellende naam.
Maar waar ik loop zijn struiken en bomen en –belangrijk!- er is een pad.
Dat pad wordt nu soms wel steiler en ik moet af en toe op handen & voeten, maar het lukt.
Beelden uit mijn kinderjaren komen boven.
Acht jaar was ik, toen ik achter m’n vader aan omhoog klom in Oostenrijk op huttentocht. Jaren ben ik met hem meegelopen of liever achter hem aan gelopen. Hij liep voorop met z’n lange benen, ik, klein meisje, volgde. Af en toe wachtte hij wel even op mij, maar als ik hem dan weer had ingehaald zei hij monter: “zullen we weer verder gaan?”… en daar gingen we.
 
Nu hoor ik zijn wijze lessen:
“nooit van het pad af gaan in de bergen” en ik zorg er dan ook voor dat ik het pad tenminste altijd zie.
Het daalt gestaag en, na nog een steil stukje, sta ik langs de stromende beek. Ik kijk om en zie wat een afstand ik overbrugd heb.
Wat houd ik hiervan!
Deze natuur, dit zoeken naar het goede pad, de triomf van “I did it!”
Er passeert een groep mensen met helmen en touwen.
Die gaan het echte werk doen, de steile, loodrechte rotspartijen bedwingen.
Ik wijs waar ik zonet vanaf ben gekomen.
“Chapeau!” zegt de gids die hen begeleidt en lacht me vriendelijk toe. We gaan weer uit elkaar.
 
Nu stopt het pad langs de beek en moet ik nog een stuk langs de weg.
Nog anderhalve kilometer om precies te zijn.
Hmm...
Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in.
Kijken of er, als ik ietsje afdaal langs de weg, niet toch een pad is?
Als het wat minder steil wordt, word ik ook wat minder voorzichtig blijkt.
En ja hoor, daar glijd ik onderuit.
Gelukkig niemand in de buurt om te schrikken of te lachen.
Ik ben alleen en de schade valt mee.
Bijna bij de auto nu en 10 uur.
Nog een hele dag voor mij alleen!
2 Comments
Marguerite
29/6/2016 11:04:49 am

Mooi geschreven, ik zie alles voor me...behalve die glijpartij, NIET gezien! ;-)
Klinkt goed allemaal, Nelleke!

Reply
Holly link
30/6/2022 07:20:28 pm

Nice blog

Reply



Leave a Reply.

    Archives

    November 2024
    September 2024
    Januari 2024
    Juli 2023
    Mei 2023
    Januari 2023
    Oktober 2021
    Februari 2021
    December 2020
    November 2020
    September 2020
    September 2019
    Juni 2018
    Januari 2017
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    April 2015
    Maart 2015
    April 2014
    September 2013
    Augustus 2013
    April 2013
    Januari 2013
    Juni 2012
    Mei 2012
    Februari 2012
    Januari 2012

    Author

    Nelleke Schiphorst

    RSS-feed

    Categories

    Alles

Photo from Fred Hsu