't Is vandaag de witte wereld
Straat en veld en boom en dak
Alles heeft zich weggedoken
In een witte winterpak
Ik alleen loop blauw en bont
Van de koude hier in 't rond
Langs de wit besneeuwde grond
Langs de wit besneeuwde grond
… zongen we op de Lagere School, anno jaren vijftig…
Ik moet er altijd weer aan denken als het gesneeuwd heeft zoals nu.
Momenteel verblijf ik op Ameland en ook hier heeft de witte wereld zich uitgestrekt, over straat en veld en boom en dak. In mijn beleving sneeuwt het de afgelopen jaren minder dan in mijn jonge jaren en worden sleeën en schaatsen dus ook minder vaak uit de kast of van zolder gehaald dan toen. Maar de sneeuw- en ijspret was wel compleet de afgelopen week, ook op Ameland. Menig arrenslee heb ik voorbij zien glijden deze dagen. Ik heb skiërs gezien in de duinen, langlaufers op het strand en vooral veel sleetjes, vaak in een lange sliert achter een auto of tractor. Met een blauwe lucht boven die witte wereld zag alles er sprookjesachtig uit en het bracht me terug naar die ene keer dat ik op een ander Waddeneiland was. Ik logeerde op Vlieland, bij Bake de vogelwachter en zijn vrouw Hanneke, die in een klein huisje woonden in het bos bij de oude eendenkooi. Bake was aan het schaatsen in Friesland en kon niet terug naar het eiland omdat de veerboot uit de vaart was genomen als gevolg van de weersomstandigheden. En ik kon -om dezelfde reden- niet van het eiland af. Voorwaar geen straf, eerder iets waar je stiekem op hoopt dat het ooit eens zal gebeuren.
Ik bleef twee extra nachten op Vlieland logeren en liep in de vroege ochtenden door een winter-wonderland. Het bos achter het huis was met een dikke laag sneeuw bedekt, de takken van de bomen bogen diep onder hun zware last. Kraakhelder was het en de sneeuw kraakte onder mijn voeten, de lucht was helderder dan ooit. Een onvergetelijk beeld. Net zo onvergetelijk als de ervaring toen ik later op de dag langs de kustweg liep. Het wad lag bevroren onder een dikke laag ijs. Ik was de enige die daar liep en ik hoorde steeds een zacht getik. Wist niet wat het was, maar ineens zag ik het. Het zeewater brak door de ijskorst heen waardoor er kleine fonteintjes van water ontstonden: de vloed kwam op!
Als vanzelf kwamen de afgelopen week ook de beelden bij mij omhoog van de tijd dat ik in Oostenrijk werkte. ’s Avonds liep ik, na gedane arbeid, terug naar het huis waar ik toen woonde, in Kitzbühel, onder de meest heldere sterrenhemel die ik ooit gezien heb, over een besneeuwd pad, de berg op.
Stiller dan stil was het, met alleen die krakende, knisperende, heldere lucht.
Allemaal onvergetelijke beelden en ervaringen die ik met me meedraag.
De sneeuw van de afgelopen week heeft ze weer tot leven geroepen.
Ik krijg filmpjes van mijn kinderen en hun kinderen, joelend op hun sleetjes de heuvel af, klossend op hun eerste schaatsjes, verwonderd zittend in die witte wereld, op de wit besneeuwde grond!
Straat en veld en boom en dak
Alles heeft zich weggedoken
In een witte winterpak
Ik alleen loop blauw en bont
Van de koude hier in 't rond
Langs de wit besneeuwde grond
Langs de wit besneeuwde grond
… zongen we op de Lagere School, anno jaren vijftig…
Ik moet er altijd weer aan denken als het gesneeuwd heeft zoals nu.
Momenteel verblijf ik op Ameland en ook hier heeft de witte wereld zich uitgestrekt, over straat en veld en boom en dak. In mijn beleving sneeuwt het de afgelopen jaren minder dan in mijn jonge jaren en worden sleeën en schaatsen dus ook minder vaak uit de kast of van zolder gehaald dan toen. Maar de sneeuw- en ijspret was wel compleet de afgelopen week, ook op Ameland. Menig arrenslee heb ik voorbij zien glijden deze dagen. Ik heb skiërs gezien in de duinen, langlaufers op het strand en vooral veel sleetjes, vaak in een lange sliert achter een auto of tractor. Met een blauwe lucht boven die witte wereld zag alles er sprookjesachtig uit en het bracht me terug naar die ene keer dat ik op een ander Waddeneiland was. Ik logeerde op Vlieland, bij Bake de vogelwachter en zijn vrouw Hanneke, die in een klein huisje woonden in het bos bij de oude eendenkooi. Bake was aan het schaatsen in Friesland en kon niet terug naar het eiland omdat de veerboot uit de vaart was genomen als gevolg van de weersomstandigheden. En ik kon -om dezelfde reden- niet van het eiland af. Voorwaar geen straf, eerder iets waar je stiekem op hoopt dat het ooit eens zal gebeuren.
Ik bleef twee extra nachten op Vlieland logeren en liep in de vroege ochtenden door een winter-wonderland. Het bos achter het huis was met een dikke laag sneeuw bedekt, de takken van de bomen bogen diep onder hun zware last. Kraakhelder was het en de sneeuw kraakte onder mijn voeten, de lucht was helderder dan ooit. Een onvergetelijk beeld. Net zo onvergetelijk als de ervaring toen ik later op de dag langs de kustweg liep. Het wad lag bevroren onder een dikke laag ijs. Ik was de enige die daar liep en ik hoorde steeds een zacht getik. Wist niet wat het was, maar ineens zag ik het. Het zeewater brak door de ijskorst heen waardoor er kleine fonteintjes van water ontstonden: de vloed kwam op!
Als vanzelf kwamen de afgelopen week ook de beelden bij mij omhoog van de tijd dat ik in Oostenrijk werkte. ’s Avonds liep ik, na gedane arbeid, terug naar het huis waar ik toen woonde, in Kitzbühel, onder de meest heldere sterrenhemel die ik ooit gezien heb, over een besneeuwd pad, de berg op.
Stiller dan stil was het, met alleen die krakende, knisperende, heldere lucht.
Allemaal onvergetelijke beelden en ervaringen die ik met me meedraag.
De sneeuw van de afgelopen week heeft ze weer tot leven geroepen.
Ik krijg filmpjes van mijn kinderen en hun kinderen, joelend op hun sleetjes de heuvel af, klossend op hun eerste schaatsjes, verwonderd zittend in die witte wereld, op de wit besneeuwde grond!
RSS-feed