Vandaag geen marktvrouw in Frankrijk, ik geef mijzelf een dag vrijaf.
Nou ja…
In plaats van om zes uur, om zeven uur opgestaan, ik ben toch wakker.
Het is nog koel en ik besluit te gaan wandelen.
Rugzak op, wandelschoenen aan, op pad.
Niet te veel willen, houd ik mezelf voor, rustig aan.
Ik loop een mij bekende route en zie dan ineens een veelbelovend pad, dat afwijkt naar omlaag.
Zou dat naar het riviertje la Loube leiden, dat daar in het dal stroomt?
Het is een duidelijk zichtbaar pad, goed te volgen.
Het kronkelt geleidelijk naar omlaag.
Hier en daar een boomstam of een paar rotsblokken, maar genoeg houvast aan bomen of takken om erlangs te komen.
Als het groen iets wijkt, zie ik diep onder mij de weg naar de Auberge waar ik logeer.
Die ligt in het ‘ravin de l’enfer’, een onheilspellende naam.
Maar waar ik loop zijn struiken en bomen en –belangrijk!- er is een pad.
Dat pad wordt nu soms wel steiler en ik moet af en toe op handen & voeten, maar het lukt.
Beelden uit mijn kinderjaren komen boven.
Acht jaar was ik, toen ik achter m’n vader aan omhoog klom in Oostenrijk op huttentocht. Jaren ben ik met hem meegelopen of liever achter hem aan gelopen. Hij liep voorop met z’n lange benen, ik, klein meisje, volgde. Af en toe wachtte hij wel even op mij, maar als ik hem dan weer had ingehaald zei hij monter: “zullen we weer verder gaan?”… en daar gingen we.
 
Nu hoor ik zijn wijze lessen:
“nooit van het pad af gaan in de bergen” en ik zorg er dan ook voor dat ik het pad tenminste altijd zie.
Het daalt gestaag en, na nog een steil stukje, sta ik langs de stromende beek. Ik kijk om en zie wat een afstand ik overbrugd heb.
Wat houd ik hiervan!
Deze natuur, dit zoeken naar het goede pad, de triomf van “I did it!”
Er passeert een groep mensen met helmen en touwen.
Die gaan het echte werk doen, de steile, loodrechte rotspartijen bedwingen.
Ik wijs waar ik zonet vanaf ben gekomen.
“Chapeau!” zegt de gids die hen begeleidt en lacht me vriendelijk toe. We gaan weer uit elkaar.
 
Nu stopt het pad langs de beek en moet ik nog een stuk langs de weg.
Nog anderhalve kilometer om precies te zijn.
Hmm...
Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in.
Kijken of er, als ik ietsje afdaal langs de weg, niet toch een pad is?
Als het wat minder steil wordt, word ik ook wat minder voorzichtig blijkt.
En ja hoor, daar glijd ik onderuit.
Gelukkig niemand in de buurt om te schrikken of te lachen.
Ik ben alleen en de schade valt mee.
Bijna bij de auto nu en 10 uur.
Nog een hele dag voor mij alleen!

Dit jaar heb ik een groep mensen vanuit Warnsveld meegenomen om Pasen te vieren op het eiland Iona.
De Iona Community verzorgt elk jaar een aantal inhoudelijke weken en workshops en het beleven van de Stille Week en Pasen hoort daarbij. Alles is er op gericht om je ook innerlijk het Paasgebeuren te laten mee-beleven. Het gaat uiteindelijk om menselijke gevoelens en (innerlijke) bewegingen: verdriet, lijden, eenzaamheid, verraad, dood, opstanding. Op Iona wordt dat alles voor zover mogelijk ook zichtbaar, aanschouwelijk gemaakt: de Judaskus van het verraad; de geschiedenis in de Hof van Gethsemane: 'Jezus' heft zijn handen in vertwijfeling, zijn discipelen liggen te slapen, ook wanneer hij tussen twee Romeinse soldaten in wordt weggevoerd, het maakt indruk. Dan op Goede Vrijdag een processie, een groot ruw houten kruis wordt meegedragen, langs de diverse stadia van de kruisgang, die op verschillende manieren worden weergegeven, in woord en beeld. Steeds wordt stilgestaan tot de stoet uiteindelijk aankomt bij de eeuwenoude abdij van Iona. Die is kaal 'gestript', altaar en preekstoel zijn met zwarte doeken overdekt, de kaarsen branden niet.
Het kruis wordt voorin geplaatst en de rest van de dag is het stil in de kerk, met ruimte voor meditatie en inkeer. Wanneer je je zo intensief met het lijdensverhaal verbindt, wordt Pasen ook een intensieve beleving.
's Morgens vroeg wordt de geschiedenis bij het lege graf uitgebeeld en verwoord.
Die valt samen met een onvergetelijke zonsopgang die alles nog eens versterkt.
Nu is het kruis versierd met narcissen en staat voor in de kerk, die weer in z'n vertrouwde staat is hersteld.
Het weer wordt prachtig die dag en ik gebruik de middag voor een bezoek aan het nabijgelegen eiland Staffa, met de beroemde Fingalls Cave, die de componist Mendelssohn geïnspireerd heeft tot het schrijven van zijn symphonie de Hebriden. Op Staffa word ik ook nog verrast door een groot aantal 'puffins', (papagaaiduikers), die vlak aan mijn voeten heen en weer bewegen.
Ik heb genoten van deze week en mijn mede-pelgrims ook. Inmiddels zijn we allemaal behouden weer thuis.

Vandaag was ik een vagant, zo een als ik omschrijf op de homepage van deze site: een zwerver, zoeker. Het woord lijkt verdacht veel op het -eveneens uit het Latijn afkomstige- woord vacant, dat ‘vrij zijn’ betekent. (vakantie!)

Een vagant op vakantie dus.

Sinds vijf weken ben ik nu in Frankrijk, vrij maar toch ook weer niet helemaal vrij van alles: ook op zoek naar nieuwe dingen, inspiratie aan het opdoen voor mijn reizen van volgend jaar, filosoferend over hoe het afgelopen jaar geweest is, wat ik wil behouden en wat ik wil veranderen, hoe ik volgend jaar verder wil gaan.

In juli was ik een week op l’Huy Préau, een landgoed beheerd door Nederlandse mensen in de Morvan.
Daar heb ik, met een groep van 12 mensen, een zangworkshop gevolgd onder leiding van Joep de Bont.
Ik was er al eens eerder geweest en daaraan bewaar ik goede herinneringen. Dat was een van de redenen dat ik me weer heb opgegeven, maar er was nog een tweede reden en die heeft weer te maken met die inspiratie waar ik in het begin van dit stukje over schreef. Tijdens de reizen die ik organiseer wordt er ook gezongen. Soms beginnen we de dag met een half uurtje zingen, soms eindigen we ermee: canons en andere eenvoudige muziek, niet te moeilijk. Tijdens de reizen leid ik die zangsessies en dat is niet altijd gemakkelijk.
Zo had mijn deelname aan deze workshop dus nóg een aanleiding: ervaring opdoen en kijken hoe een ander, in dit geval Joep, zoiets aanpakt. Hij krijgt het als geen ander voor elkaar, om van een aantal mensen die elkaar aan het begin totaal niet kent, een hechte groep te maken, die aan het eind van de week met warme gevoelens en beloftes van weerzien uit elkaar gaat.
En wat hebben we mooi gezongen: een vrolijk Spaans lied, Afrikaanse improvisaties, een aantal Kyries,  mooie -voor mij vaak- onbekende canons,  en een prachtig vierstemmig Russisch Orthodox ‘Tebe Poiem’.

Vanuit de Morvan ging de reis, met wat tussenstops, naar het zuiden, waar we al sinds ruim tien jaar een huisje huren voor de zomerweken. Klein en eenvoudig, maar in alle rust en in een bloedmooie omgeving. Met zwembad erbij, dat wel, maar met temperaturen van vaak ruim boven de 30 graden is dat ook welhaast onmisbaar. Het is een oase van rust, waaraan ik thuis, in drukke tijden, vaak met heimwee denk en nu dan ook volop van geniet. Eindelijk eens tijd om de boeken te lezen waar ik thuis maar niet aan toekom, en –als ik eerlijk ben- waar ik thuis vaak niet de rust voor vind..
Je kunt van hieruit welhaast alle kanten op wandelen en dwalen of, als je niet oppast, ver-dwalen.
Ik verdwaal vaak, maar vind meestal de weg wel weer terug. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan kaartlezen, ik loop liever op m’n intuïtie. Dat betekent niet dat ik zo’n goed gevoel heb voor richting, integendeel… het betekent eerder dat mijn neus vaak de goede kant op staat en gevoelig is voor mooie plekjes in de omgeving én het betekent dat ik erop vertrouw dat ik altijd wel weer op een plek uitkom die me bekend voorkomt: link maar spannend.

Dit jaar heb ik voor het eerst ook een reis naar dit gebied georganiseerd en tijdens die reis hebben we een aantal mooie wandelingen gemaakt, langs paden die ik in voorgaande jaren heb ontdekt.
Nu ben ik hier weer op zoek naar nieuwe routes, voor de reis die voor volgend jaar geplanned staat.
Ik heb ook de tijd gehad om mijn website bij te werken. De nieuwe reizen voor volgend jaar op te nemen, foto’s aan te passen en toe te voegen en… mijn blog bij te werken.

Nog ruim een week en dan rijden we terug naar Nederland en ook dat is goed.
Heerlijk om de kinderen en kleinkinderen weer te zien en hun verhalen te horen en… we zijn in blijde verwachting van de geboorte van ons zevende kleinkind half september!

Omdat de afspraak die ik een tijdje geleden had op het laatste moment niet doorging, was ik alsnog in de gelegenheid om het laatste van de zes concerten bij te wonen van Louis van Dijk, te gast bij Cor Bakker.
Louis van Dijk is Cor Bakkers ‘grote idool’, Louis van Dijk is ook mijn grote idool, al zo’n jaar of veertig. De eerste keer dat ik hem hoorde spelen was in Delft. Daar begeleidde hij de Belgische zanger Miel Cools. Die kwam als eerste op en toen hij op het podium het applaus van het publiek in ontvangst nam liep Louis –onopvallend haast- achter hem langs; met een uitstraling van ‘let vooral niet op mij’, ging zitten achter de vleugel en… speelde de sterren van de hemel. Zo mooi had ik denk ik nog nooit iemand horen spelen, 1973 zal het geweest zijn.

In 1977, aan de vooravond van de geboorte van onze oudste dochter, hoorden we in Den Haag, in Theater Dilligentia, Louis van Dijk & Jules de Corte op twee vleugels. Veel mensen kennen Jules de Corte niet anders dan als zanger van het lied ‘Ik zou weleens willen weten’. Hij heeft echter veel meer gecomponeerd. Ooit hoorde ik Louis van Dijk op een koffieconcert een prachtig stukje spelen, dat bij navraag een hele vroege compositie van Jules de Corte was: ‘dix-huit ans’ heet het; hij had het op zn achttiende gecomponeerd. Het staat op een mini-CDtje als bijlage bij het boekje ‘Speelman’ dat Hans Bouma over Louis van Dijk heeft geschreven. Verder is het nummer bij mijn weten nooit uitgebracht. Toen mijn derde dochter Sanneke, aan de arm van haar vader de trouwzaal binnenkwam, klonk die muziek.

Op de LP Aquarelles speelt Louis muziek die hij schreef, geïnspireerd door de schilderingen van zijn overleden vrouw Hilda. Er staan prachtige stukken op, onder andere een fuga die hij overigens volgens mij zo uit zn mouw tovert. Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen.

Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik de concerten heb bijgewoond van Louis samen met de pianist Daniel Waijenberg, in het Concertgebouw, in de jaren 80. Op een van de LP’s van die concerten staat het Rondo in A van Franz Schubert voor quatre-mains. Ik ken het stuk van die LP en heb het zelf ooit gespeeld met mijn toenmalige pianoleraar.

Louis van Dijk is behalve een meester-pianist ook een meester begeleider. Prachtig voorbeeld daarvan is natuurlijk de tijd dat hij samen met Ramses Shaffy en Liesbeth List optrad in Shaffy Chantant. Hij excelleert als pianist, maar geeft altijd weer de ruimte aan degene die hij begeleidt. Ik kan eindeloos luisteren naar ‘Zo hoog in de hemel’ of naar ‘Duet’, beide op de LP Shaffy Chantate, ergens uit de jaren 70.

Op het concert met Cor Bakker in het Nieuwe de la Mar Theater speelde Louis een compositie van hemzelf, waarop Ivo de Wijs een tekst heeft geschreven. Het nummer heet ‘Hoop’ en ooit heb ik het horen zingen door Jenny Arean, die een aantal jaren geleden samen met Louis van Dijk een programma had. Het is van een zeldzame schoonheid. Nu was er geen Jenny Arean en las Cor Bakker de tekst voor. Ik kan het niet laten horen want bij mijn weten is het nergens opgenomen

Er is zoveel moois dat ik zou willen laten horen, moeilijk om te kiezen.

Het wordt een stukje van bovengenoemde LP Aquarelles.

Omdat ik er zo blij van word als ik het hoor.

Gisteren heb ik meegezongen in een scratch onder leiding van Ton Koopman.
We hebben een motet van Bach ingestudeerd en aan het eind van de dag uitgevoerd, een van mijn lievelingsstukken: ‘der Geist hilft unsrer Schwachheit auf’.
Ton Koopman werd bijgestaan door een collega dirigent en clavecimbelspeler, Jan Kleinbussink. Onder zijn leiding heb ik ooit de Mattheus Passion gezongen in Deventer, in de jaren negentig.

Een van de koorleden met wie ik gisteren gezongen heb, houdt binnenkort bij hem thuis voor vrienden en bekenden een avond over leven en werken van JS Bach en hij heeft Ton Koopman gevraagd of hij hem wat vragen mocht stellen. Van dat interview is een you tube filmpje gemaakt. Ik was erbij en ik mag wel zeggen dat ik op het puntje van mn stoel heb gezeten. Ik kom zelf ook nog even aan het woord en krijg uitgebreid antwoord op mijn vraag, niet alleen van Ton Koopman, maar ook van Jan Kleinbussink.

Hierbij de link naar het filmpje waarop eerst een klein stukje te zien is van de repetitie van gisteren en daarna het interview met Ton Koopman.  Op het andere filmpje is het gisteren ingestudeerde en uitgevoerde motet van Bach te horen, hier gezongen door het Vocal Consort Berlin.

Gisteren reed ik in mn auto vanuit Frankrijk terug naar huis en maakte een tussenstop in Chartres om de kathedraal te bezoeken. Ik ben er al vaker geweest, maar het is steeds weer een verademing om er een tijdlang in te zitten en al dat moois en die stilte op je te laten inwerken. Dit keer was het anders beschikt.. Er was kennelijk iets te vieren, want er stond een band opgesteld voorin de kerk. Het koor was buiten beeld en ter hoogte van het altaar was een wit scherm opgetrokken tot op grote hoogte. Het was druk en lawaaierig in de kerk. Een jonge zangeres zong door een te hard afgestelde microfoon een lied dat net iets te hoog voor haar stem was. De muziek deed denken aan Corrie en de Heikrekels of iets wat daarop leek. Het verbaasde me wel -zacht uitgedrukt- om zoiets te horen op zo'n plek. Ik ben maar weer naar buiten gelopen en besloot om door te rijden naar Parijs en daar te overnachten.  Toen ik een paar uur later de catacomben van een parkeergarage in de buurt van het gare de Lyon uitliep klonk er muziek uit de luidsprekers: het derde pianoconcert van Rachmaninoff..
'Het kan verkeren', zei Brederode al.