vagantes
  • Vagantes
  • Reizen
  • MARKTEN
  • De Webkraam
  • Lezingen
  • Dante
  • Wie ben ik
  • Foto's
  • Het jaar rond
  • Blog
  • Contact
  • Links

ZIEK

10/8/2016

1 Reactie

 

En toen werd ik hier zomaar ineens ziek.
Het ziekenhuis constateerde dat ik hoge koorts had, maar dat had ik zelf ook al wel in de gaten. Het weerhield hen er niet van om me in eerste instantie weer onverrichterzake naar huis te sturen, want ‘de dokter komt over anderhalf uur’.
En ook niet om me later –met de diagnose nierbekkenontsteking en nog steeds diezelfde hoge koorts- nog weer naar de pinautomaat te verwijzen omdat ik niet voldoende cash geld bij me had om te betalen. De apotheek, waar ik mijn medicatie moest gaan halen, bleek gesloten en de dienstdoende medewerker via de telefoon bereikbaar. Al met al was ik –met m'n 39.6- om half twaalf ’s avonds pas weer ‘thuis’ in de auberge waar ik deze maanden verblijf. Behoorlijk ziek mag ik wel zeggen.
 
Dat is toch wel een aparte ervaring, ziek zijn in den vreemde met al je dierbaren op grote afstand. Gelukkig is er whats app, maar toch.. De antibiotica begon na twee dagen z'n werk te doen, ik deed mijn deel van het werk door me koest te houden en zoveel mogelijk in bed te blijven en zo ben ik nu na vier dagen ziek zijn weer langzaam aan het opkrabbelen.
“Ziek zijn is geduldig uithouden” heb ik me bedacht.
Iets wat mij niet van nature is meegegeven.
Nooit te oud om te leren en zo bezien is iedere situatie die zich voordoet een mogelijkheid om weer iets nieuws in jezelf te ontwikkelen. Geduld bijvoorbeeld in mijn geval, acceptatie van wat me toevalt en vertrouwen dat het weer goed komt.
Ik vond mezelf eigenlijk wel zielig en dat vond mijn (app-)omgeving ook, maar ik realiseerde me tegelijkertijd dat ik mij zelf in deze situatie heb gemanoeuvreerd. Ik ben dit avontuur begonnen, alleen, en dit is dan een van de –onvoorziene- consequenties daarvan.
 
Onlangs heb ik een boekje gelezen van Paulien Bom, (verpleegkundige en opvoeddeskundige) met als titel ‘Kinderen & grenzen stellen’.* Daarin las ik dat er twee soorten kwaliteiten nodig zijn in de opvoeding: relatiegericht en doelgericht. Het ene een meer vrouwelijke, het andere een meer mannelijke kwaliteit, wat niet wil zeggen dat het ene specifiek bij de vrouw en het andere bij de man hoort.
Onder ‘relatiegericht’ vallen zorgzaamheid en beweeglijkheid en inlevingsvermogen en onder ‘doelgericht’ vallen daadkracht en bedachtzaamheid en ordelijkheid.
Het leuke als je zoiets gelezen hebt is dat je dan om je heen steeds situaties gaat herkennen waarin het van toepassing is.
In het voorbeeld van het ziekenhuis, dat mij met hoge koorts de straat op stuurde, prevaleerde de doelgerichtheid en ontbrak bijvoorbeeld het relatiegerichte inlevingsvermogen. Misschien was dat laatste er wel, maar het telde in elk geval niet mee op dat moment.
Tijdens mijn ziekte merkte ik hoe ‘doelgerichtheid’ mij soms een steun was. Tijdens de uren van hoge koorts en het bijbehorende gevoel van doodziek zijn, hielp het mij om uit het mee-lijden te stappen en te proberen om een concreet plan te maken. ‘Wat kan je eraan doen, wie kan je daarbij helpen en wanneer ga je dat dan realiseren.’ Dat alles midden in de nacht moederziel alleen.
Met die gedachte viel ik in slaap en zie: er was licht toen ik wakker werd.
 
Nu is het een kwestie van uitzieken en niet te snel weer de markt op in mijn geval. Als ik hoor hoe de weersomstandigheden in Nederland zijn, dan prijs ik mij gelukkig dat ik hier ben. Vanuit m'n bed kijk ik op de heuvels van de Luberon met daarboven een strak blauwe lucht. Buiten straalt de zon.
Alles komt weer goed.

* Paulien Bom, ‘Kinderen & grenzen stellen’. 2015. Uitg. Boekschap, Hoog Keppel  p.117 e.v.


1 Reactie

MARKT

23/7/2016

1 Reactie

 
Foto
Ik word zo langzamerhand een ervaren marktvrouw, al gaat het hier in Frankrijk anders toe dan op de Noordermarkt in Amsterdam. Daar is alles –door schade & schande wijs geworden- goed geregeld. Er is geen willekeur, je hebt een nummer op je vergunning staan en naar volgorde daarvan mag je kiezen waar je wilt staan. Op = op.
Hier in Zuid Frankrijk bepaalt de marktmeester wie waar staat.
Weliswaar gelden de oudste rechten, maar –met uitzondering van de vaste standhouders- mag je niet zelf kiezen.
Je krijgt een plek toegewezen.
In Amsterdam wordt de markt ’s morgens vroeg opgebouwd.
Alles staat klaar als je komt, dus je hoeft alleen je tafel in te richten.
Hier in Frankrijk word je geacht je eigen tafel mee te brengen en
–hoogst noodzakelijk in dit klimaat- een parasol inclusief voet.
Omdat het hier bij tijden behoorlijk kan waaien (mistral!) heb je stevig materiaal nodig, anders waait de boel weg.
Een zware ijzeren parasolvoet is dus noodzakelijk.
Vaak moet je die nog verankeren met gewichten.
Als tafel & parasol staan ben ik meestal al helemaal bezweet en dan moet het uitpakken en uitstallen van de spullen nog beginnen..
Maar als dan eenmaal alles staat & hangt en de markt begint vol te lopen, dan is het een feest om hier te mogen zijn. Ik krijg veel leuke reacties van verschillende mensen in verschillende talen. Er zijn veel Engelsen hier, maar ook Duitsers en Nederlanders. Gek genoeg is Frans voor mij nog de meest moeilijke taal, terwijl dat toch wel de meest voorkomende taal is in dit land.
Frans spreken gaat mij vaak beter af dan het verstaan.
De Fransen praten snel en in die woordenvloed is het vaak lastig om de woorden van elkaar te onderscheiden.
Mijn Franse woordenschat is redelijk groot, voornamelijk dankzij juffrouw De Buck, onze onvolprezen lerares Frans op het 1e VCL in Den Haag.
Ik lees momenteel een Frans boek van de schrijfster Tatiana de Rosnay, bekend van ‘Haar naam was Sarah’. Ik lees  ‘Manderley forever’ een biografie van de Engelse schrijfster Daphne du Maurier. Een boeiend levensverhaal en het lukt me aardig om het hier in het Frans te lezen, weliswaar met woordenboek erbij.
En als ik dat dan ’s middags zit te doen, aan ‘mijn’ tafeltje hier in de Auberge des Seguins, waar ik deze maanden verblijf, op het terras bij het zwembad, een glaasje koude rosé binnen handbereik, na gedane arbeid, dan voel ik me de koningin te rijk!







1 Reactie

Herman van Veen

29/6/2016

0 Reacties

 
Twee blogs op een dag en dat na meer dan een jaar geen blogs...
Eigenlijk is dit geen blog.
Ik vond zo'n mooi liedje van Herman van Veen op internet, ik kende het niet.
Heb het op facebook gezet, maar in een paar uur gingen er al zoveel berichten overheen..
Dus zet ik het hier op mijn site.
Omdat ik het zo mooi vind en om het te delen.
Hierbij.
www.youtube.com/watch?v=1JLX_ZkRWMA
0 Reacties

padvindster

29/6/2016

1 Reactie

 
Vandaag geen marktvrouw in Frankrijk, ik geef mijzelf een dag vrijaf.
Nou ja…
In plaats van om zes uur, om zeven uur opgestaan, ik ben toch wakker.
Het is nog koel en ik besluit te gaan wandelen.
Rugzak op, wandelschoenen aan, op pad.
Niet te veel willen, houd ik mezelf voor, rustig aan.
Ik loop een mij bekende route en zie dan ineens een veelbelovend pad, dat afwijkt naar omlaag.
Zou dat naar het riviertje la Loube leiden, dat daar in het dal stroomt?
Het is een duidelijk zichtbaar pad, goed te volgen.
Het kronkelt geleidelijk naar omlaag.
Hier en daar een boomstam of een paar rotsblokken, maar genoeg houvast aan bomen of takken om erlangs te komen.
Als het groen iets wijkt, zie ik diep onder mij de weg naar de Auberge waar ik logeer.
Die ligt in het ‘ravin de l’enfer’, een onheilspellende naam.
Maar waar ik loop zijn struiken en bomen en –belangrijk!- er is een pad.
Dat pad wordt nu soms wel steiler en ik moet af en toe op handen & voeten, maar het lukt.
Beelden uit mijn kinderjaren komen boven.
Acht jaar was ik, toen ik achter m’n vader aan omhoog klom in Oostenrijk op huttentocht. Jaren ben ik met hem meegelopen of liever achter hem aan gelopen. Hij liep voorop met z’n lange benen, ik, klein meisje, volgde. Af en toe wachtte hij wel even op mij, maar als ik hem dan weer had ingehaald zei hij monter: “zullen we weer verder gaan?”… en daar gingen we.
 
Nu hoor ik zijn wijze lessen:
“nooit van het pad af gaan in de bergen” en ik zorg er dan ook voor dat ik het pad tenminste altijd zie.
Het daalt gestaag en, na nog een steil stukje, sta ik langs de stromende beek. Ik kijk om en zie wat een afstand ik overbrugd heb.
Wat houd ik hiervan!
Deze natuur, dit zoeken naar het goede pad, de triomf van “I did it!”
Er passeert een groep mensen met helmen en touwen.
Die gaan het echte werk doen, de steile, loodrechte rotspartijen bedwingen.
Ik wijs waar ik zonet vanaf ben gekomen.
“Chapeau!” zegt de gids die hen begeleidt en lacht me vriendelijk toe. We gaan weer uit elkaar.
 
Nu stopt het pad langs de beek en moet ik nog een stuk langs de weg.
Nog anderhalve kilometer om precies te zijn.
Hmm...
Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in.
Kijken of er, als ik ietsje afdaal langs de weg, niet toch een pad is?
Als het wat minder steil wordt, word ik ook wat minder voorzichtig blijkt.
En ja hoor, daar glijd ik onderuit.
Gelukkig niemand in de buurt om te schrikken of te lachen.
Ik ben alleen en de schade valt mee.
Bijna bij de auto nu en 10 uur.
Nog een hele dag voor mij alleen!
1 Reactie

Afscheid van Empe..

16/4/2015

2 Reacties

 
dag huis
we gaan je weer verlaten
je hebt ons steeds beschut
en warm gehouden

met kind en paard
kwamen we hier
je opende
je eeuwenoude deuren
en liet ons toe

dag tuin,
dag peer, dag kers, dag moerbeiboom
waaronder we gewerkt,
gerust, gevierd,
genoten van je overvloed
aan vruchten
dag bonte bloemenzee
dag wijdse blik

dag huis
jij blijft wel staan
dat heb je al zolang gedaan
vaarwel wij moeten gaan
het is het thuis-
komen
dat ik het meeste missen zal
het warme licht
onder de rieten kap
dat niet meer op mij wacht

april 2015
2 Reacties

Markten!

6/3/2015

0 Reacties

 
Foto
Foto

Ik heb mijn debuut gemaakt als marktkoopvrouw.
Ter voorbereiding op mijn zomerse plannen op de Zuidfranse markten, ben ik hier begonnen mijn waren (breisels van mezelf, sieraden van twee vriendinnen, mijn reizen naar Frankrijk en nog wat los spul) aan te bieden en vooralsnog met succes. In december op Landgoed de Mariënwaerdt stond ik nog alleen om de reizen te promoten, samen met mijn vriendin Antoinet. Begin februari stond ik op een braderie in Kijkduin en nu sinds een aantal weken op de Noordermarkt in Amsterdam. Voor die plek heb ik een vergunning + marktpas moeten aanvragen bij de Gemeente Amsterdam en ben ik, om ook werkelijk een plek te krijgen, afhankelijk van het aantal gegadigden per marktdag en van de marktmeester die de indeling bepaalt.
Dat is mij tot nu toe gelukt en ik vind het leuk.
Ik heb al redelijk wat verkocht en ben in elk geval uit de kosten.
De eerste keer was het heel koud, 's morgens regen en zelfs natte sneeuw, maar gelukkig stond ik droog.
Ik ontmoet leuke mensen, zowel medeverkopers als passanten.
Er is ook veel animo en interesse voor de reizen, ik heb flyers bij me.
De laatste keer dat ik er stond was het mooi & zonnig weer en dat maakt het nog een stuk aantrekkelijker.
De Noordermarkt is op zaterdag en maandag en erg aantrekkelijk, zowel voor bezoekers als voor verkopers.
In de zomermaanden hoop ik een plek te krijgen op een aantal Zuidfranse markten in de Vaucluse.
Ik had al een voorproefje in januari op de markt van Lourmarin. Inmiddels heb ik aan de administratieve voorwaarden voldaan en mag ik in juni, wanneer ik in Frankrijk ben, mijn Franse marktpas ophalen bij de Kamer van Koophandel in Avignon. Een lang gekoesterde wens gaat dan in vervulling: zaterdag Apt, zondag Isle-sur-la-Sorgue, dinsdag Gordes en vrijdag -mijn favoriet- Lourmarin, van half juli tot eind september.
Nu ben ik hard aan het breien om voorraad te maken.
Dat is voor mij geen straf, in tijd wil ik wel investeren want breien doe ik toch al als ik er de tijd voor heb.
Nu maak ik die tijd en levert het me ook nog wat op.
0 Reacties

Pasen op Iona

30/4/2014

0 Reacties

 
Dit jaar heb ik een groep mensen vanuit Warnsveld meegenomen om Pasen te vieren op het eiland Iona.
De Iona Community verzorgt elk jaar een aantal inhoudelijke weken en workshops en het beleven van de Stille Week en Pasen hoort daarbij. Alles is er op gericht om je ook innerlijk het Paasgebeuren te laten mee-beleven. Het gaat uiteindelijk om menselijke gevoelens en (innerlijke) bewegingen: verdriet, lijden, eenzaamheid, verraad, dood, opstanding. Op Iona wordt dat alles voor zover mogelijk ook zichtbaar, aanschouwelijk gemaakt: de Judaskus van het verraad; de geschiedenis in de Hof van Gethsemane: 'Jezus' heft zijn handen in vertwijfeling, zijn discipelen liggen te slapen, ook wanneer hij tussen twee Romeinse soldaten in wordt weggevoerd, het maakt indruk. Dan op Goede Vrijdag een processie, een groot ruw houten kruis wordt meegedragen, langs de diverse stadia van de kruisgang, die op verschillende manieren worden weergegeven, in woord en beeld. Steeds wordt stilgestaan tot de stoet uiteindelijk aankomt bij de eeuwenoude abdij van Iona. Die is kaal 'gestript', altaar en preekstoel zijn met zwarte doeken overdekt, de kaarsen branden niet.
Het kruis wordt voorin geplaatst en de rest van de dag is het stil in de kerk, met ruimte voor meditatie en inkeer. Wanneer je je zo intensief met het lijdensverhaal verbindt, wordt Pasen ook een intensieve beleving.
's Morgens vroeg wordt de geschiedenis bij het lege graf uitgebeeld en verwoord.
Die valt samen met een onvergetelijke zonsopgang die alles nog eens versterkt.
Nu is het kruis versierd met narcissen en staat voor in de kerk, die weer in z'n vertrouwde staat is hersteld.
Het weer wordt prachtig die dag en ik gebruik de middag voor een bezoek aan het nabijgelegen eiland Staffa, met de beroemde Fingalls Cave, die de componist Mendelssohn geïnspireerd heeft tot het schrijven van zijn symphonie de Hebriden.
Op Staffa word ik ook nog verrast door een groot aantal 'puffins', (papagaaiduikers), die vlak aan mijn voeten heen en weer bewegen.
Ik heb genoten van deze week en mijn mede-pelgrims ook. Inmiddels zijn we allemaal behouden weer thuis.


0 Reacties

Tebe Poiem

6/9/2013

0 Reacties

 
We zijn weer thuis, vakantie voorbij.
Goed om weer hier te zijn, ook lastig om alles wat nu weer op me afkomt binnen de perken te houden.
Deze eerste week was vol. Woensdag voor de derde keer met het Collegium Vocale Zutphen i.s.m. 'Poco Piu' uit Nijmegen, 'ein Deutsches Requiem' gezongen. Dit keer in Arnhem in de Eusebiuskerk.
Mooie uitvoering.
Diezelfde dag vierde Roos, mijn oudste kleindochter, haar negende verjaardag. Ook dat verdiende alle aandacht. Haar moeder/mijn oudste dochter, verwacht binnenkort de vierde, we zijn stand-by Thijs en ik om de andere kinderen op te vangen wanneer ze gaat bevallen.
Er was ook nog een aantal dingen die voorbereid moesten worden voor het nieuwe seizoen, waaronder de Taizé-vieringen die ik, samen met Anita Meerdink uit Lochem, hier maandelijks organiseer.
Een uitdaging om de -zowel uiterlijke als innerlijke- rust van de afgelopen zomerweken vast te houden.
Af en toe luister ik naar de opname die gemaakt is van de groep met wie ik gezongen heb in Frankrijk en waarover ik in mijn vorige blog schreef: het Tebe Poiem van Bortniansky.
Zo klinkt dat:

0 Reacties

Vagant

22/8/2013

0 Reacties

 
Foto
Vandaag was ik een vagant, zo een als ik omschrijf op de homepage van deze site: een zwerver, zoeker. Het woord lijkt verdacht veel op het -eveneens uit het Latijn afkomstige- woord vacant, dat ‘vrij zijn’ betekent. (vakantie!)

Een vagant op vakantie dus.

Sinds vijf weken ben ik nu in Frankrijk, vrij maar toch ook weer niet helemaal vrij van alles: ook op zoek naar nieuwe dingen, inspiratie aan het opdoen voor mijn reizen van volgend jaar, filosoferend over hoe het afgelopen jaar geweest is, wat ik wil behouden en wat ik wil veranderen, hoe ik volgend jaar verder wil gaan.

In juli was ik een week op l’Huy Préau, een landgoed beheerd door Nederlandse mensen in de Morvan.
Daar heb ik, met een groep van 12 mensen, een zangworkshop gevolgd onder leiding van Joep de Bont.
Ik was er al eens eerder geweest en daaraan bewaar ik goede herinneringen. Dat was een van de redenen dat ik me weer heb opgegeven, maar er was nog een tweede reden en die heeft weer te maken met die inspiratie waar ik in het begin van dit stukje over schreef. Tijdens de reizen die ik organiseer wordt er ook gezongen. Soms beginnen we de dag met een half uurtje zingen, soms eindigen we ermee: canons en andere eenvoudige muziek, niet te moeilijk. Tijdens de reizen leid ik die zangsessies en dat is niet altijd gemakkelijk.
Zo had mijn deelname aan deze workshop dus nóg een aanleiding: ervaring opdoen en kijken hoe een ander, in dit geval Joep, zoiets aanpakt. Hij krijgt het als geen ander voor elkaar, om van een aantal mensen die elkaar aan het begin totaal niet kent, een hechte groep te maken, die aan het eind van de week met warme gevoelens en beloftes van weerzien uit elkaar gaat.
En wat hebben we mooi gezongen: een vrolijk Spaans lied, Afrikaanse improvisaties, een aantal Kyries,  mooie -voor mij vaak- onbekende canons,  en een prachtig vierstemmig Russisch Orthodox ‘Tebe Poiem’.

Vanuit de Morvan ging de reis, met wat tussenstops, naar het zuiden, waar we al sinds ruim tien jaar een huisje huren voor de zomerweken. Klein en eenvoudig, maar in alle rust en in een bloedmooie omgeving. Met zwembad erbij, dat wel, maar met temperaturen van vaak ruim boven de 30 graden is dat ook welhaast onmisbaar. Het is een oase van rust, waaraan ik thuis, in drukke tijden, vaak met heimwee denk en nu dan ook volop van geniet. Eindelijk eens tijd om de boeken te lezen waar ik thuis maar niet aan toekom, en –als ik eerlijk ben- waar ik thuis vaak niet de rust voor vind..
Je kunt van hieruit welhaast alle kanten op wandelen en dwalen of, als je niet oppast, ver-dwalen.
Ik verdwaal vaak, maar vind meestal de weg wel weer terug. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan kaartlezen, ik loop liever op m’n intuïtie. Dat betekent niet dat ik zo’n goed gevoel heb voor richting, integendeel… het betekent eerder dat mijn neus vaak de goede kant op staat en gevoelig is voor mooie plekjes in de omgeving én het betekent dat ik erop vertrouw dat ik altijd wel weer op een plek uitkom die me bekend voorkomt: link maar spannend.

Dit jaar heb ik voor het eerst ook een reis naar dit gebied georganiseerd en tijdens die reis hebben we een aantal mooie wandelingen gemaakt, langs paden die ik in voorgaande jaren heb ontdekt.
Nu ben ik hier weer op zoek naar nieuwe routes, voor de reis die voor volgend jaar geplanned staat.
Ik heb ook de tijd gehad om mijn website bij te werken. De nieuwe reizen voor volgend jaar op te nemen, foto’s aan te passen en toe te voegen en… mijn blog bij te werken.

Nog ruim een week en dan rijden we terug naar Nederland en ook dat is goed.
Heerlijk om de kinderen en kleinkinderen weer te zien en hun verhalen te horen en… we zijn in blijde verwachting van de geboorte van ons zevende kleinkind half september!

0 Reacties

Louis van Dijk

23/4/2013

3 Reacties

 
Omdat de afspraak die ik een tijdje geleden had op het laatste moment niet doorging, was ik alsnog in de gelegenheid om het laatste van de zes concerten bij te wonen van Louis van Dijk, te gast bij Cor Bakker.
Louis van Dijk is Cor Bakkers ‘grote idool’, Louis van Dijk is ook mijn grote idool, al zo’n jaar of veertig. De eerste keer dat ik hem hoorde spelen was in Delft. Daar begeleidde hij de Belgische zanger Miel Cools. Die kwam als eerste op en toen hij op het podium het applaus van het publiek in ontvangst nam liep Louis –onopvallend haast- achter hem langs; met een uitstraling van ‘let vooral niet op mij’, ging zitten achter de vleugel en… speelde de sterren van de hemel. Zo mooi had ik denk ik nog nooit iemand horen spelen, 1973 zal het geweest zijn.

In 1977, aan de vooravond van de geboorte van onze oudste dochter, hoorden we in Den Haag, in Theater Dilligentia, Louis van Dijk & Jules de Corte op twee vleugels. Veel mensen kennen Jules de Corte niet anders dan als zanger van het lied ‘Ik zou weleens willen weten’. Hij heeft echter veel meer gecomponeerd. Ooit hoorde ik Louis van Dijk op een koffieconcert een prachtig stukje spelen, dat bij navraag een hele vroege compositie van Jules de Corte was: ‘dix-huit ans’ heet het; hij had het op zn achttiende gecomponeerd. Het staat op een mini-CDtje als bijlage bij het boekje ‘Speelman’ dat Hans Bouma over Louis van Dijk heeft geschreven. Verder is het nummer bij mijn weten nooit uitgebracht. Toen mijn derde dochter Sanneke, aan de arm van haar vader de trouwzaal binnenkwam, klonk die muziek.

Op de LP Aquarelles speelt Louis muziek die hij schreef, geïnspireerd door de schilderingen van zijn overleden vrouw Hilda. Er staan prachtige stukken op, onder andere een fuga die hij overigens volgens mij zo uit zn mouw tovert. Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen.

Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik de concerten heb bijgewoond van Louis samen met de pianist Daniel Waijenberg, in het Concertgebouw, in de jaren 80. Op een van de LP’s van die concerten staat het Rondo in A van Franz Schubert voor quatre-mains. Ik ken het stuk van die LP en heb het zelf ooit gespeeld met mijn toenmalige pianoleraar.

Louis van Dijk is behalve een meester-pianist ook een meester begeleider. Prachtig voorbeeld daarvan is natuurlijk de tijd dat hij samen met Ramses Shaffy en Liesbeth List optrad in Shaffy Chantant. Hij excelleert als pianist, maar geeft altijd weer de ruimte aan degene die hij begeleidt. Ik kan eindeloos luisteren naar ‘Zo hoog in de hemel’ of naar ‘Duet’, beide op de LP Shaffy Chantate, ergens uit de jaren 70.

Op het concert met Cor Bakker in het Nieuwe de la Mar Theater speelde Louis een compositie van hemzelf, waarop Ivo de Wijs een tekst heeft geschreven. Het nummer heet ‘Hoop’ en ooit heb ik het horen zingen door Jenny Arean, die een aantal jaren geleden samen met Louis van Dijk een programma had. Het is van een zeldzame schoonheid. Nu was er geen Jenny Arean en las Cor Bakker de tekst voor. Ik kan het niet laten horen want bij mijn weten is het nergens opgenomen

Er is zoveel moois dat ik zou willen laten horen, moeilijk om te kiezen.

Het wordt een stukje van bovengenoemde LP Aquarelles.

Omdat ik er zo blij van word als ik het hoor.
3 Reacties
<<Vorige
Voorwaarts>>

    Archives

    Oktober 2021
    Februari 2021
    December 2020
    November 2020
    September 2020
    September 2019
    Juni 2018
    Januari 2017
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    April 2015
    Maart 2015
    April 2014
    September 2013
    Augustus 2013
    April 2013
    Januari 2013
    Juni 2012
    Mei 2012
    Februari 2012
    Januari 2012

    Author

    Nelleke Schiphorst

    RSS-feed

    Categories

    Alles

Foto gebruikt onder Creative Commons van Fred Hsu