Twee blogs op een dag en dat na meer dan een jaar geen blogs...
Eigenlijk is dit geen blog.
Ik vond zo'n mooi liedje van Herman van Veen op internet, ik kende het niet.
Heb het op facebook gezet, maar in een paar uur gingen er al zoveel berichten overheen..
Dus zet ik het hier op mijn site.
Omdat ik het zo mooi vind en om het te delen.
Hierbij.
www.youtube.com/watch?v=1JLX_ZkRWMA

Vandaag geen marktvrouw in Frankrijk, ik geef mijzelf een dag vrijaf.
Nou ja…
In plaats van om zes uur, om zeven uur opgestaan, ik ben toch wakker.
Het is nog koel en ik besluit te gaan wandelen.
Rugzak op, wandelschoenen aan, op pad.
Niet te veel willen, houd ik mezelf voor, rustig aan.
Ik loop een mij bekende route en zie dan ineens een veelbelovend pad, dat afwijkt naar omlaag.
Zou dat naar het riviertje la Loube leiden, dat daar in het dal stroomt?
Het is een duidelijk zichtbaar pad, goed te volgen.
Het kronkelt geleidelijk naar omlaag.
Hier en daar een boomstam of een paar rotsblokken, maar genoeg houvast aan bomen of takken om erlangs te komen.
Als het groen iets wijkt, zie ik diep onder mij de weg naar de Auberge waar ik logeer.
Die ligt in het ‘ravin de l’enfer’, een onheilspellende naam.
Maar waar ik loop zijn struiken en bomen en –belangrijk!- er is een pad.
Dat pad wordt nu soms wel steiler en ik moet af en toe op handen & voeten, maar het lukt.
Beelden uit mijn kinderjaren komen boven.
Acht jaar was ik, toen ik achter m’n vader aan omhoog klom in Oostenrijk op huttentocht. Jaren ben ik met hem meegelopen of liever achter hem aan gelopen. Hij liep voorop met z’n lange benen, ik, klein meisje, volgde. Af en toe wachtte hij wel even op mij, maar als ik hem dan weer had ingehaald zei hij monter: “zullen we weer verder gaan?”… en daar gingen we.
 
Nu hoor ik zijn wijze lessen:
“nooit van het pad af gaan in de bergen” en ik zorg er dan ook voor dat ik het pad tenminste altijd zie.
Het daalt gestaag en, na nog een steil stukje, sta ik langs de stromende beek. Ik kijk om en zie wat een afstand ik overbrugd heb.
Wat houd ik hiervan!
Deze natuur, dit zoeken naar het goede pad, de triomf van “I did it!”
Er passeert een groep mensen met helmen en touwen.
Die gaan het echte werk doen, de steile, loodrechte rotspartijen bedwingen.
Ik wijs waar ik zonet vanaf ben gekomen.
“Chapeau!” zegt de gids die hen begeleidt en lacht me vriendelijk toe. We gaan weer uit elkaar.
 
Nu stopt het pad langs de beek en moet ik nog een stuk langs de weg.
Nog anderhalve kilometer om precies te zijn.
Hmm...
Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in.
Kijken of er, als ik ietsje afdaal langs de weg, niet toch een pad is?
Als het wat minder steil wordt, word ik ook wat minder voorzichtig blijkt.
En ja hoor, daar glijd ik onderuit.
Gelukkig niemand in de buurt om te schrikken of te lachen.
Ik ben alleen en de schade valt mee.
Bijna bij de auto nu en 10 uur.
Nog een hele dag voor mij alleen!

Dit jaar heb ik een groep mensen vanuit Warnsveld meegenomen om Pasen te vieren op het eiland Iona.
De Iona Community verzorgt elk jaar een aantal inhoudelijke weken en workshops en het beleven van de Stille Week en Pasen hoort daarbij. Alles is er op gericht om je ook innerlijk het Paasgebeuren te laten mee-beleven. Het gaat uiteindelijk om menselijke gevoelens en (innerlijke) bewegingen: verdriet, lijden, eenzaamheid, verraad, dood, opstanding. Op Iona wordt dat alles voor zover mogelijk ook zichtbaar, aanschouwelijk gemaakt: de Judaskus van het verraad; de geschiedenis in de Hof van Gethsemane: 'Jezus' heft zijn handen in vertwijfeling, zijn discipelen liggen te slapen, ook wanneer hij tussen twee Romeinse soldaten in wordt weggevoerd, het maakt indruk. Dan op Goede Vrijdag een processie, een groot ruw houten kruis wordt meegedragen, langs de diverse stadia van de kruisgang, die op verschillende manieren worden weergegeven, in woord en beeld. Steeds wordt stilgestaan tot de stoet uiteindelijk aankomt bij de eeuwenoude abdij van Iona. Die is kaal 'gestript', altaar en preekstoel zijn met zwarte doeken overdekt, de kaarsen branden niet.
Het kruis wordt voorin geplaatst en de rest van de dag is het stil in de kerk, met ruimte voor meditatie en inkeer. Wanneer je je zo intensief met het lijdensverhaal verbindt, wordt Pasen ook een intensieve beleving.
's Morgens vroeg wordt de geschiedenis bij het lege graf uitgebeeld en verwoord.
Die valt samen met een onvergetelijke zonsopgang die alles nog eens versterkt.
Nu is het kruis versierd met narcissen en staat voor in de kerk, die weer in z'n vertrouwde staat is hersteld.
Het weer wordt prachtig die dag en ik gebruik de middag voor een bezoek aan het nabijgelegen eiland Staffa, met de beroemde Fingalls Cave, die de componist Mendelssohn geïnspireerd heeft tot het schrijven van zijn symphonie de Hebriden. Op Staffa word ik ook nog verrast door een groot aantal 'puffins', (papagaaiduikers), die vlak aan mijn voeten heen en weer bewegen.
Ik heb genoten van deze week en mijn mede-pelgrims ook. Inmiddels zijn we allemaal behouden weer thuis.