vagantes - Blog

Ooit wandelde ik met een vriendin in Engeland, in Wales om precies te zijn. Omdat het pad tamelijk smal was liepen we achter elkaar door een veld vol hoog opgroeiende varens. In mijn hoofd vormde zich het woord ‘bracken’. Bracken?? ‘Wat is bracken?’ vroeg ik aan mijn reisgenote die voor mij liep en “varen” antwoordde ze over haar schouder. Terwijl ik daar dus liep temidden van de varens, kwam het Engelse woord voor ‘varen’ zomaar ineens in mij op. Ik moet het ooit gehoord hebben, maar ik was me daarvan totaal niet bewust. Ik vind het altijd nog een raadselachtige ervaring en het staat me nog helder voor de geest, ook al is het zeker al zo’n twintig jaar geleden dat het me overkwam.
Vandaag moest ik eraan denken toen er iets soortgelijks gebeurde.
Gisteren zijn we aangekomen in Zuid Frankrijk aan de kust en toen ik vanmorgen de gordijnen opendeed zag ik de Middellandse Zee. En weer zei ik woorden waarvan ik niet wist dat ik ze kende: ‘thalassa, thalassa’… ‘de zee, de zee’.
Ik heb geen klassieke opleiding genoten, nooit Grieks gehad.
Wel Homerus gelezen, in het Nederlands, maar –ik heb het inmiddels opgezocht- deze uitspraak komt van Xenophon, die het moment beschrijft dat hij met zijn Griekse troepen, na maanden door het binnenland te hebben gezworven, de zee bereikt en de soldaten juichen van blijdschap:
‘thalassa, thalassa’!
Onbegrijpelijk hoe het onbewuste werkt.
Ooit moet ik het gehoord hebben, ooit moet iemand het me verteld hebben.
Wanneer? … Waar?.... ik zou het niet weten.
En waarom zijn het juist die woorden en ben ik bijvoorbeeld niet ‘La Mer’ van Charles Trenet gaan zingen, dat ken ik wel of Toon Hermans’ ‘Mediterrannee, zo blauw, zo blauw…’bij het zien van die zee?
Ik weet het niet, maar het klinkt wel mooi en ik herhaal het regelmatig omdat het steeds weer in me opkomt: thalassa, thalassa!

't Is vandaag de witte wereld
Straat en veld en boom en dak
Alles heeft zich weggedoken
In een witte winterpak
Ik alleen loop blauw en bont
Van de koude hier in 't rond
Langs de wit besneeuwde grond
Langs de wit besneeuwde grond

… zongen we op de Lagere School, anno jaren vijftig…
Ik moet er altijd weer aan denken als het gesneeuwd heeft zoals nu.
Momenteel verblijf ik op Ameland en ook hier heeft de witte wereld zich uitgestrekt, over straat en veld en boom en dak. In mijn beleving sneeuwt het de afgelopen jaren minder dan in mijn jonge jaren en worden sleeën en schaatsen dus ook minder vaak uit de kast of van zolder gehaald dan toen. Maar de sneeuw- en ijspret was wel compleet de afgelopen week, ook op Ameland. Menig arrenslee heb ik voorbij zien glijden deze dagen. Ik heb skiërs gezien in de duinen, langlaufers op het strand en vooral veel sleetjes, vaak in een lange sliert achter een auto of tractor. Met een blauwe lucht boven die witte wereld zag alles er sprookjesachtig uit en het bracht me terug naar die ene keer dat ik op een ander Waddeneiland was. Ik logeerde op Vlieland, bij Bake de vogelwachter en zijn vrouw Hanneke, die in een klein huisje woonden in het bos bij de oude eendenkooi. Bake was aan het schaatsen in Friesland en kon niet terug naar het eiland omdat de veerboot uit de vaart was genomen als gevolg van de weersomstandigheden. En ik kon -om dezelfde reden- niet van het eiland af. Voorwaar geen straf, eerder iets waar je stiekem op hoopt dat het ooit eens zal gebeuren.
Ik bleef twee extra nachten op Vlieland logeren en liep in de vroege ochtenden door een winter-wonderland. Het bos achter het huis was met een dikke laag sneeuw bedekt, de takken van de bomen bogen diep onder hun zware last. Kraakhelder was het en de sneeuw kraakte onder mijn voeten, de lucht was helderder dan ooit. Een onvergetelijk beeld. Net zo onvergetelijk als de ervaring toen ik later op de dag langs de kustweg liep. Het wad lag bevroren onder een dikke laag ijs. Ik was de enige die daar liep en ik hoorde steeds een zacht getik. Wist niet wat het was, maar ineens zag ik het. Het zeewater brak door de ijskorst heen waardoor er kleine fonteintjes van water ontstonden: de vloed kwam op!
Als vanzelf kwamen de afgelopen week ook de beelden bij mij omhoog van de tijd dat ik in Oostenrijk werkte. ’s Avonds liep ik, na gedane arbeid, terug naar het huis waar ik toen woonde, in Kitzbühel, onder de meest heldere sterrenhemel die ik ooit gezien heb, over een besneeuwd pad, de berg op.
Stiller dan stil was het, met alleen die krakende, knisperende, heldere lucht.
Allemaal onvergetelijke beelden en ervaringen die ik met me meedraag.
De sneeuw van de afgelopen week heeft ze weer tot leven geroepen.
Ik krijg filmpjes van mijn kinderen en hun kinderen, joelend op hun sleetjes de heuvel af, klossend op hun eerste schaatsjes, verwonderd zittend in die witte wereld, op de wit besneeuwde grond!

1 Comment

SINT NICOLAAS

9/12/2020

0 Comments

Wie iets van Sint Nicolaas wil leren
moet zijn geschiedenis multi-interpreteren.
hem benaderen van alle kanten,
over hem lezen in boeken en kranten.
Zo komt men tot een veelzijdig beeld
van hem, die ons zo rijk bedeelt.
Een Turk was hij, in Patara geboren,
weet wel, dat land behoorde toen aan de Moren.
't Was Spaans gebied dus en dan kan je
misschien begrijpen waarom Spanje
de plek is waar, zo wordt ons meegedeeld,
Nicolaas' leven zich heeft afgespeeld.
Gestorven is hij ook in die buurt,
alleen heeft dat wel even geduurd.
72 Jaar duurde zijn leven,
in die tijd heeft hij veel gegeven.
In Myra ging hij in de aard'
maar hij werd niet lang bewaard;
zijn lichaam werd weer opgegraven
en nog later weer door enkele brave
lieden, zonder al te veel geweld
in Bari opnieuw ter aarde besteld.
Zo staat het geschreven in de boeken,
je kunt zijn graf nog steeds bezoeken.

Sint Nicolaas is van grote faam:
er staan heel wat wonderen op zijn naam:
een aantal zeelui, op een boot,
bij zware storm in grote nood,
riep hem aan om hen te bewaren
en ziet, Nicolaas bracht de storm tot bedaren.
Ze werden gered, hun lof was groot,
ze vereerden Nicolaas en na zijn dood
werd hij beschermer van allen op zee
en dat bracht nog wat anders met zich mee:
veel kerken aan het water zijn sinds die tijd
aan de heilige Nicolaas gewijd.

Ook is er nog een oude legende
die misschien niet iedereen kende,
over een vader, arm en oud,
die veel van zijn drie dochters houdt,
maar die door zijn sobere leven
hun geen bruidsschat mee kon geven.
Als Nicolaas hoort van dit verhaal,
besluit hij ze te helpen, allemaal.
Hij sluipt bij nacht en ontij rond,
tot waar het kleine huisje stond
om daar een zak vol gouden dukaten
op de deurmat achter te laten.
Dan verdwijnt hij, stil en zacht,
in de koude donkere nacht.
Nog eens herhaalt zich dat gebaar,
voor twee dochters staat nu een bruigom klaar.
de oude vader is blij verrast
dat zo diep in de buidel is getast,
waardoor zijn dochters in hun positie
niet meer gedwongen zijn tot prostitutie.
Ook is zijn nieuwsgierigheid gewekt,
want hij heeft nog niet ontdekt,
wie de gulle gever is.
Dus hij gluurt vanuit een nis
en ontdekt diep in de nacht
dat Nicolaas hem heeft bedacht.
Door dit voorval wordt opgemerkt,
dat Sint Nicolaas in stilte werkt.
Onvoorwaardelijk geeft hij en ongezien,
liever blijft hij anoniem.

Nu heb ik hier al veel geschreven
over Nicolaas' historische leven.
In wetenschappelijke taal
heet dit het bio-grafische verhaal.
De wonderen die hij heeft bedreven
worden in een hagio-grafie beschreven
en voor wiens belangstelling is gewekt
volgt nu nog het mytho-logische aspect.

Veel was al herkenbaar van wat ik hier pende,
maar er is ook nog veel wat je vast niet herkende:
dat paard en die pieten, waar komen die vandaan?
en waar zouden die suikeren beesten voor staan?
en die pepernoten en al die andere spullen?...
dat ga ik hier dan tot slot nog onthullen.

Naar een ieder weleens heeft horen verluiden
trokken de Germanen vanuit het zuiden
in grote getale op naar het noorden,
terwijl ze wat plunderden en soms ook wat moordden.
Die Germanen waren, zoals we al wisten,
van huis uit beslist geen monotheïsten.
Het hebben van één god was niet in de mode,
in die dagen vereerde men meerdere goden,
van wie in die vroeg-middeleeuwse jaren
Wodan en Donar de hoofdgoden waren.
Wodan, die ook wel Odin wordt genoemd,
werd om zijn moed ten zeerste geroemd.
En ook Donar, of Thor, was een krijgshaftige held
hij zwaaide zijn hamer, zo wordt er verteld.
Wodan, een god met een wild-woeste baard
reed over de wolken op zijn sneeuwwitte paard
dat Sleipnir heette. In vliegende vaart
strooide hij zaden in de huiselijke haard
als symbool van het steeds weer ontkiemende leven
en als teken dat de aarde weer vrucht zou gaan geven.
Twee zwarte raven voerde hij met zich mee
en zijn trouwe knecht Oel, die het 'schoorsteenwerk' deed.
Je moest hen behagen, niet zitten te klieren,
men zond hen gebeden en offerde dieren.

Al deze beelden vermengden zich door de tijden
met wat de mensen al over Sint Nicolaas zeiden
en zo nu ontstond het hele relaas
van die Zwarte Piet en van onze Sinterklaas.
Zo is het gegaan en zo is het ontstaan,
genoeg voor nu! Voor wie verder wil gaan
en zijn of haar nieuwsgierigheid wil bedaren
is *'Schipper mag ik overvaren'**
een uitstekend boek om je in te verdiepen
in deze en andere archetypen.

Nelleke Schiphorst ©

* Juul van der Stok, Schipper mag ik overvaren?, Uitg. Adventum, 2010

0 Comments

SINT MAARTEN

11/11/2020

2 Comments

'Altijd vieren als er iets te vieren valt'... zei onze helaas overleden goede vriend K altijd... en daar houden we ons nog steeds aan.
11 November is het vandaag, Sint Maarten.
Vroeger, toen ik klein was, werd dat vooral in de noordelijke provincies gevierd, zoals Carnaval vooral een feest was voor beneden de rivieren. Ik ben geboren en getogen in Den Haag en wij deden niet aan Sint Maarten. Er was wel een Vrije School in Den Haag, maar ik kende niemand die op die school zat en het feit dat ze daar waarschijnlijk wel Sint Maarten vieren was mij -toen althans- onbekend. Kort nadat onze oudste dochter geboren was, in 1977, kwamen we in aanraking met de Vrije School. Dat wil zeggen met een enthousiaste groep jonge mensen, die bezig was een Vrije School op te richten. Wij voelden ons aangesproken en sloten ons aan. Eerst alleen ik, later ook mijn man Thijs. De school kwam er en groeit en bloeit nog steeds in Delft. Ik denk dat het in 1980 was dat wij onze eerste, bescheiden Sint Maarten feest vierden. Er liepen in het begin meer ouders & grootouders mee dan kinderen denk ik. We hadden nog geen schoolgebouw en liepen vanuit het huis van een van ons, waar 'de school' op dat moment was gehuisvest. Het aantal kinderen groeide echter in rap tempo en daarmee ook de jaarlijkse stoet met lichtjes in november. In 1985 liep ik met drie kinderen en een kinderwagen met daarin mijn jongste kind. Een klein uitgehold knolletje met een lichtje hing aan de kap en schommelde zachtjes bij het rijden. Justine keek er gebiologeerd naar en viel tevreden in slaap.
Met het groeien van de school groeide ook de jaarlijkse optocht en uiteindelijk trok er jaarlijks een lange sliert kinderen met lampjes door de buurt rondom het schoolgebouw in Delft.
Inmiddels zijn we een generatie verder en lopen cq liepen onze kleinkinderen in de optocht met Sint Maarten mee met hun zelfgemaakte lantaarns. Ze zingen dezelfde liedjes als wij destijds en krijgen mandarijntjes, noten, rozijnendoosjes en -tot hun vreugde- nu ook Milky-Ways, Marsjes en zelfs muntgeld.
Dit jaar mogen er, vanwege de Corona crisis, geen Sint Maarten optochten langs de deuren trekken. Dit tot teleurstelling van mijn jongste kleinkinderen. Een van mijn dochters heeft er iets op bedacht. Ze heeft met haar gezin mooi versierde kaarsen gemaakt, die de kinderen mogen weggeven. Ook wij kregen een paar dagen geleden zo'n mooie kaars 'om licht te verspreiden'. Vanochtend hebben we de kaars aangestoken. Er staat een foto naast uit begin jaren tachtig, van mijn twee oudste dochters met hun lichtje in de binnenstad van Delft.
Jarenlang heb ik in de Vrije School cursussen verzorgd over de verschillende jaarfeesten. Ik heb er ook veel over geschreven, in de schoolkrant en in een boekje getiteld 'Het Jaar Rond'. Een belangrijke boodschap die ik daarbij altijd heb willen meegeven is hoe belangrijk het is dat je weet wat je viert! Wanneer je bekend bent met de inhoud en de achtergronden van wat je viert, dan kan je zelf de vorm bepalen, naar jouw inzicht en mogelijkheden, zodat het past in jouw gezin, jouw omstandigheden. Die vorm is secundair, de inhoud komt eerst! Dat betekent dat je vrij bent in de manier waarop je feest viert, vrij en dus ook los van dogma's of uiterlijke verplichtingen. Omdat de Vrije School helaas ook niet geheel vrij van dogma's is, heb ik die strakke uiterlijke vormgeving en de dwang die erop lag, maar al te vaak meegemaakt. Jammer genoeg weerhoudt het mensen vaak ervan zich met een feest te verbinden, eenvoudigweg omdat het niet aansluit bij hun leefstijl.
Ik ben trots op mijn dochter die haar eigen manier heeft gevonden om toch iets van de inhoud en bedoeling van het feest van Sint Maarten zichtbaar te maken voor haar kinderen en dat op haar manier. Zelfs het feit dat niet alle kaarsen zijn weggegeven past in dat licht. Sint Maarten geeft zijn halve mantel weg aan de arme bedelaar, het andere deel houdt hij om zichzelf warm te houden. Een grootse les: 'je kunt alleen voor een ander zorgen wanneer je ook voor jezelf zorgt' en ook een waarheid die tegenwoordig bijvoorbeeld in de zorgverlening, terecht alle aandacht krijgt.

2 Comments

WILLEM

27/9/2020

1 Comment

Willem is dood.
Hij was -in zijn eigen woorden- 'handelaar in ongeregelde goederen' op de Noordermarkt in Amsterdam. Daar kende ik hem van. Willem was een markante man. Jordanees, hoewel niet van geboorte. Hij was geboren in Nieuw Zeeland. Als hij over zijn geboorteland vertelde veranderde zijn toon en kreeg hij een andere blik in zijn ogen, iets kwetsbaars. Dan nam hij je mee naar het land waar hij de eerste jaren van zijn leven had gewoond. Hoe mooi het daar was en hoeveel beter dan in Nederland. Dat laatste vooral. Voor Nederland had hij geen goed woord over, zeker niet voor de Nederlandse overheidsinstanties. Willem was allergisch voor ambtenaren en regelgeving en helaas had hij daar regelmatig mee te maken.
Hij kon ongelooflijk kankeren op alles & iedereen in Nederland, vooral op mensen die hem de wet voorschreven, politici en ambtenaren in het bijzonder. Enige nuance was hem daarbij vreemd en je moest vooral niet met hem in discussie gaan want dat verloor je geheid. Als je je niet al voortijdig uit het gesprek had teruggetrokken... Hierover met Willem in gesprek gaan was onbegonnen werk. De overheid kon geen goed bij hem doen, dat was onmogelijk. Ik heb regelmatig naast hem gestaan op de markt. Soms was het leuk en was hij goedgehumeurd. Hij plaagde, maar altijd met een vriendschappelijke ondertoon. Als ik zaterdag 's morgens in het café op de Noordermarkt mijn dag begon met het oplossen van een Sudoku, liep hij langs en gaf steevast een klap op mijn krant waardoor ik opschrikte. Dan lachte hij, maar niet op een vervelende manier. Dat soort grappen. Op de kaart die ik vorig jaar namens mijn collega's van de Noordermarkt kreeg nadat ik een auto-ongeluk had gehad, schreef Willem 'niet puzzelen tijdens het rijden!'
Wanneer de Nederlandse overheid of politiek echter ter sprake kwam dan kon hij als een blad aan een boom omslaan en was hij de rest van de dag niet meer te genieten. Dan kankerde hij aan een stuk door en kon je maar beter zorgen dat je uit zijn buurt bleef.
Toch mocht ik hem.
De schaarse momenten dat hij me, 's morgens in het café voor de markt begon, deelgenoot maakte van zijn verlangen naar ruimte, naar ongerepte natuur, weidsheid en vooral naar een leven zonder strakke regelgeving, die momenten waren kostbaar. Dan zag ik een andere Willem dan de plaaggeest of de irritante mopperaar die alles afkraakte en met iedereen ruzie kon maken.
Hij wilde naar Ierland. Daar, aan de Ierse westkust had hij de omgeving uit zijn vroege jeugd, op bereikbare afstand, teruggevonden. Daar was nog ruimte, schone lucht, vrijheid. Het was een lang proces om tot het besluit te komen definitief te vertrekken. Af en toe was hij een paar weken weg en vertelde bij terugkomst hoe goed hij het had gehad, hoe mooi het daar toch was en -altijd weer- hoe verschrikkelijk het hier in Nederland was met al die regels en die ambtenaren... Binnen de kortste tijd bereed hij zijn stokpaardje weer en schopte tegen alles en iedereen die in zijn buurt kwam. 'Wanneer ga je nou eindelijk eens naar Ierland verhuizen?' vroeg ik hem regelmatig. Eerst moest hij zijn woonboot verkopen en er waren nog meer beren op de weg. Meestal lag het aan de overheid dat wat hij wilde niet kon...
Maar uiteindelijk was het zover. De boot was verkocht, de spullen waren opgeslagen in containers om verscheept te worden. Willem nam afscheid van zijn collega's en klanten op de Noordermarkt, waar hij gedurende meer dan 30 jaar gestaan had. 'Ik ben benieuwd hoe lang hij het uithoudt', zei een andere collega tegen mij, 'volgens mij komt hij met hangende pootjes terug. Hij gaat ons vast wel missen...' Ik was daar nog niet zo zeker van.
En toen kwam de Corona-crisis.
Het vertrek moest worden uitgesteld, onmogelijk gemaakt door de machthebbers in Nederland. 'De overheid weer he...' zei Willem met zijn gebruikelijke intonatie en blik erbij. Schouderophalend liep hij door.
Niet de overheid, maar het lot beschikte anders.
Na een zwempartijtje in de Noordzee bij IJmuiden, kreeg hij een fatale hartstilstand. Negenenvijftig jaar is hij geworden. Willem is niet meer.
Er is een Amsterdammer dood gegaan.
Hij wordt gemist.

1 Comment

DUC

20/9/2019

0 Comments

Als ik ’s morgens de trap afkom blijft Duc de hond roerloos liggen. Ik aai en tik hem op zn kop, maar er komt geen beweging. Ik denk dat hij dood is, maar zie dat hij nog wel ademt. Hij is bijna 13 jaar, het zat eraan te komen, dat wel, maar toch…
Ik bel mijn dierenarts-dochter.
Ze vraagt mij hem met brokjes te lokken, maar dat helpt niet, ook niet wanneer ik de bak met brokken vlak naast zn kop neerzet. ‘Een Labrador die niet wil eten dat is het eindsignaal’, roept mijn schoonzoon, ook dierenarts, vanuit zijn keuken.
Ik kom eraan, zegt dochter J.
Anderhalf uur later arriveert ze, met haar enkele weken oude zoon en haar dokterstas vol spullen.
Duc reageert op haar komst (het was haar hond) met het laten lopen van een enorme plas, maar niet meer dan dat.
Dochter J pakt haar dokterstas en ik sta met mijn kleinzoon op de arm te kijken hoe zij haar spuiten vult met slaapmiddellen en euthanatica.
Vijfendertig jaar geleden zat ik een week lang aan het sterfbed van mijn vader. De dierenarts-dochter was toen een baby die ik ’s avonds bij thuiskomst nog borstvoeding gaf. Ook toen ervoer ik de paradoxale overeenkomst tussen levensbegin en –einde. De spanning en de concentratie van vlak ervoor, de ontspanning en de rust van vlak erna.
Levensbegin en levenseinde.
Er gaat een infuusje in Ducs voorpoot en de medicatie loopt erin. Het ademen stopt, hij is voorgoed ingeslapen, in alle rust. We hebben hem in de tuin begraven.
Dag lieve hond.

0 Comments

France revisitée

1/6/2018

1 Comment

Sinds een week ben ik weer in Zuid Frankrijk te vinden op de markten.
Het was even wennen en omschakelen naar een ander land, een andere taal, een ander dag- en weekritme.
Ik woon riant dit jaar. Niet meer in de slaapzaal, waar ik weliswaar een eigen hoekje had met prachtig uitzicht op de Luberon, maar weinig privacy. Nu in La Grande Bastide, het huis waar ik ook een aantal jaren geleden samen met Antoinet een schilderreis heb georganiseerd. Ik heb een mooie ruime kamer, een keuken samen met andere gasten en een zwembad in de tuin. Het huis ligt in Buoux, het dorp waar we al jarenlang vakantie vieren. Op de meeste markten waar ik sta heb ik vorig jaar ook gestaan. Aix-en-Provence is altijd een topper en ook wel een kick om daar te staan, op de Cours Mirabeau. De markt in Sault, aan de voet van de Mont Ventoux is ook leuk, met veel fietstoeristen. Ik heb een mooie nieuwe collectie bij me, met sjaals van het merk Otracosa, in linnen, wol en katoen. In principe blijf ik hier tot eind september. Thijs heeft me gebracht, komt rond mn verjaardag en aan het eind van de rit. Liselot komt langs met man en kinders en verder bel en app ik met de kinderen in Nederland. Ik vind het heerlijk om hier te zijn.

1 Comment

Naar huis

22/1/2017

2 Comments

Ik ben weer op weg naar huis na drie en een halve week Zuid Frankrijk.
Twaalf markten gedaan, met succes.
Succes omdat ik het zo leuk vind om te doen en ook leuk dat ik er –na aftrek van kosten- nog wat aan over houd.
Vanochtend vertrokken vanuit de Luberon richting noorden.
Gisteren stond ik nog in de stralende zon onder een strak blauwe lucht op de markt in Apt, vandaag is het bewolkt en grauw. Dat maakt het wat minder moeilijk om afscheid te nemen.
Ik heb mon camion vol geladen, het paste er allemaal precies in: een deel van mijn marktkoopwaar en -attributen, mijn koffer en nog wat spullen van Thijs, die twee weken geleden al met de trein is teruggegaan en wat bagage heeft achter gelaten. Alles past in de achterbak, vóór in de auto ruimte genoeg voor mij, de proviand voor onderweg en een stapeltje CD’s.
Gisteren kocht ik bij de tijdschriftenman in Apt behalve een Volkskrant ook een dubbel CD uit de Franse versie van de serie ‘Aangenaam Klassiek’. Pianomuziek van Chopin, Schumann, Schubert, Liszt, Brahms en Mendelssohn, gespeeld door gerenommeerde pianisten zoals Lang Lang, Maria Joao Pires en Vladimir Ashkenazy.
Mooie muziek voor de lange reis terug.
Ik vind het fijn om zo alleen te reizen, mijn gedachten te laten gaan en me te laten raken door de muziek. Maria Pires speelt een Impromptu van Schubert (opus 90 nr 2). Ze speelt uitzonderlijk mooi en ik hoor in haar spel dat van haar leerling Arthur Jussen, die met zijn broer Lucas een jaar lang studeerde bij haar thuis in Portugal en Brazilië. De broers Jussen maakten een CD met Schubert muziek en daar staat deze Impromptu ook op.

Martha Argerich speelt het Scherzo (opus 31 in b-mol) van Chopin. Mijn moeder speelde veel Chopin. Als ik ’s avonds in bed lag, speelde zij piano, de kamerdeur open, zodat ik het kon horen. Met die muziek ben ik heel vaak in slaap gevallen vroeger.
Het Scherzo begint met robuuste akkoorden, maar al vrij snel komt er een wonderschone melodie naar voren met een plotselinge tederheid die me diep raakt. Ik herken mijzelf in die muziek: de ongeremde energie, vaak haast verpletterend, maar ook de kwetsbaarheid waarvoor geen woorden zijn.

Hier een link naar een uitvoering door Arthur Rubinstein:
www.youtube.com/watch?v=ETH8NA-_zXw

en de uitvoering door Lang Lang:
https://www.youtube.com/watch?v=_ImETzD5g9Y

De laatste is –zeker in vergelijking met de ingetogen Rubinstein, wel heel expressief.
Mooi om te horen maar ook om naar te kijken allebei!

2 Comments

PROVENCE

6/1/2017

2 Comments

Al een aantal jaren trekken Thijs en ik ons na de Kerstdagen terug in Zuid Frankrijk, zo ook nu. Dit jaar maak ik van de gelegenheid gebruik om, net als afgelopen zomer, mijn plek op de markten weer in te nemen. Rond oud & nieuw is het hier ook nog behoorlijk druk, daarna neemt het af. Toch reden genoeg om hier te staan met mijn sjaals, mutsen en poncho’s, van wol & kasjmir.
Hoewel koud, ’s morgens is het vaak ruim onder het vriespunt, schijnt hier de zon het grootste deel van de dag en is de lucht helder blauw. Dat maakt het heerlijk om hier te zijn en, na gedane arbeid, op een terrasje neer te strijken met een glas rosé.
In principe wil ik hier tot eind van de maand blijven, maar het is de vraag of het de moeite gaat lonen. Ik zou ook morgen met Thijs mee terug kunnen rijden naar huis. Het valt me altijd weer moeilijk om zo’n besluit te nemen. Ik word me dan bewust van de twee sub-personen die ik in mij heb: het kleine, angstige kind dat het liefste wil wegkruipen en de volwassen, ondernemende vrouw, die overal vol ingaat. Het kind wil aan de hand genomen worden, de vrouw moet juist in de hand gehouden worden, anders gaat ze er vandoor met al haar energie. Tussen die twee laveer ik heen en weer.

Gisteren heb ik in mijn vergunning opgehaald voor de markt in Aix-en-Provence, een mijlpaal. Het kostte heel wat moeite, maar ik heb hem binnen. Behalve de markt in Isle-sur-la-Sorgue op zondag, wil ik nu ook nog dinsdag in Aix proberen de markt op te komen (op de Cours Mirabeau) en kijken hoe dat is. Ik blijf dus hier, in elk geval tot en met dinsdag. Daarna kijk ik weer verder. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, ik heb geen verplichtingen. Als ik terug ben in Nederland heb ik mijn plaats weer in Amsterdam op de Noordermarkt op zaterdag.
Het voelt als een goed besluit!

2 Comments

Mannen & grijpers

1/9/2016

1 Comment

Jaren geleden paste ik een ochtend op mijn buurjongetje Amber, toen nauwelijks drie jaar oud. We zaten midden in een verbouwing en het toeval wilde dat er juist die dag gegraven moest worden op het terras achter ons huis. Mannen met grijpers, van die draaibare cabines op rupsbanden, met een schepbak eraan. Ademloos keek Amber toe, op zijn knietjes op het aanrecht voor het keukenraam, met een eierkoek in zijn hand.
Geen kind heb ik aan hem gehad die ochtend.
Inmiddels heb ik kleinzonen, die met zulk gereedschap uren zoet zijn in de zandbak.
Het is ook intrigerend: bak omlaag draaien, bak wentelen, zand of stenen opscheppen, bak weer omhoog, verrijden en inhoud storten in de gereedstaande vrachtauto voor transport.
Vanochtend zag ik hier in Frankrijk twee, ongetwijfeld gedegen opgeleide mannen, hetzelfde werk doen. Als je goed keek zag je een smile op hun gezicht.
"Toys for boys".. zeggen we dan.
Heerlijk als je spel je werk is geworden.

1 Comment

<<Previous

thalassa thalassa...

Witte wereld

SINT NICOLAAS

SINT MAARTEN

WILLEM

DUC

France revisitée

Naar huis

PROVENCE

Mannen & grijpers

Archives

Author

Categories